کار در فضاهای بسته

کار در فضاهای بسته

وجود فضاهای محصور و لزوم انجام عملیات شغلی در آنها از جمله مواردی است که با وجود پیشرفت های علمی هنوز هم در بسیاری از محیط های کاری دیده می شود.

  به طور کلی فضای محدود به محیط شغلی ای اطلاق می شود که :

1- برای وارد شدن فرد و انجام کار در درون آن به اندازه کافی بزرگ است .

2-  ابعاد ورودی یا خروجی آن محدود است.

3-  برای انجام کار مداوم این فضا طراحی نشده است.

4-   از تهویه طبیعی مطلوبی برخوردار نیست.

کار در درون بویلر، کوره، سپتیک، تانک، سیلو، تونل، ظروف قیفی شکل، مخازن و موارد مشابه را فعالیت در درون فضای محدود به حساب می آورند.

مثالهای از فضاهای بسته :

1.   مخازن

2.   ورودی ها manhole

3.   دیگهای بخار

4.   کوره ها

5.   مجراهای فاضلاب

6.   سیلو ها

7.   قیف ها

8.   اطاقهای کنترل برق

9.   معادن زیر زمینی

10. داخل لوله ها  وکانالها

11. مجاری سیستم های تهویه

12.   تونل ها

13.   انبار های مسقف مواد شیمیایی

14.   گودالها وچاله ها

مهمترین خطراتی که شاغلین این فضاها را تهدید می کند عبارتند از :

·                         غلظت اکسیژن

·                         اتمسفرهای سمی

·                         اتمسفرهای قابل اشتعال

·                         خطرات مکانیکی

·                         خطرات الکتریکی

·                         درجه حرارت های نامناسب

·                         خطرات متفرقه

غلظت اکسیژن :

حداقل میزان اکسیژن برای ادامه بقا و فعالیت 5/19 درصد است. با کاهش غلظت به تدریج علایم سوء آن در قالب، تنزل توانایی فرد برای ادامه کار، کاهش هوشیاری، کاهش قدرت قضاوت و بیهوشی رخ می دهد. با رسیدن غلظت اکسیژن به حد 4 تا 6 درصد فرد در عرض 40 ثانیه به حالت کما می رود و جان خود را از دست می دهد.

افزایش غلظت گاز اکسیژن به بالای 5/23 درصد بر میزان اکسیداسیون می افزاید و علاوه بر آنکه فرد را در معرض مسمومیت با اکسیژن قرار می دهد، بر احتمال احتراق و انفجار می افزاید.

اتمسفرهای سمی :

از مواد سمی که ممکن است در این فضاها وجود داشته باشد می توان به موادی نظیرCO  و H₂S و فیوم های جوشکاری اشاره کرد.آلاینده های یاد شده در غلظت های بالاتر از حدود استاندارد قادر به تهدید سلامت شاغلین در این نوع فضاها می باشند. برای مثال گاز CO در غلظت بالا و ppm200 در کمتر از یک ساعت باعث مرگ خواهد شد. این غلظت در مورد گاز H₂S در حدود ppm1000 است که در مدت زمان چند دقیقه باعث مرگ فرد می شود.

مهمترین منابع ایجاد کننده اتمسفرهای سمی در فضاهای محدود عبارتند از :

    محصولات ذخیره شده شامل گازهای آزاد شده پس از عملیات تمیزکاری و مواد جذب شده در دیواره ها نوع فعالیت های انجام شده

اتمسفرهای قابل اشتعال :

وجود بخارات و گازهای قابل اشتعال مانند هیدروژن، متان، استیلن، پروپان، بخارات بنزین و سایر هیدروکربن ها در فضای بسته می تواند با رساندن غلظت گازهای قابل اشتعال به حد پائین اشتعال، سطح ایمنی را به شدت تقلیل دهد. ابزارهای برقی دستی، انجام عملیاتی نظیر جوشکاری، و برشکاری و یا استعمال دخانیات توسط کارکنان از منابع احتمالی شعله برای شروع حریق یا انفجار می باشد.

تعاریف :

•حد پایین انفجار L.E.L

•حد بالای انفجار U.E.L              

•حد تماس زمانی بلند مدت 8 ساعته LTEL

•حد  تماس زمانی کوتاه مدت15 دقیقه  STEL 

گاز	فرمول	LEL	UEL
هیدروژن	H2	4	75.6
متان	CH4	5	15
اتان	C2H6	3	15.5
پروپان	C3H8	2	9.5
بوتان	C4H10	1.5	8.5
استیلن	C2H2	2.0	82
اتیلن	C2H4	2.7	34

  مثال برای متان

حد پایین انفجار برای متان 5% است یعنی اگر گاز متان با 95% هوا مخلوط شود و در معرض حرارت باشد قابلیت انفجار دارد

حد بالای گاز متان UEL  معادل 15% می باشد که اگر با 85%هوا مخلوط شود و در معرض حرارت باشد قابلیت انفجار دارد

کمترین حد قابل انفجارLEL

بیشترین حد قابل انفجار UEL

مثالهایی از تست گاز در فضای بسته  :

گاز	ورود بدون استفاده از تجهیزات تنفسی	ورود با استفاده از تجهیزات تنفسی مناسب	ورود مطلقا ممنوع تا purge کامل و آزمایش مجدد
L.E.L	<1 %	1 to 10 %	>10 %
H2s	<1 ppm	1 to 20 ppm	>20 ppm
Co	< 1 ppm	1 to 250 ppm	> 250 ppm

علائم ناشی از قرار گرفتن در اتمسفر با  اکسیژن کم :

غلظت	علائم
19.5%	حداقل میزان اکسیژن قابل قبول
15-19%	کاهش قدرت فعالیت و عدم هماهنگی در حرکات
12-14%	افزایش تعداد تنفس وقدرت تشخیص کم
10-12%	افزایش تعداد نفسها وضربا ن قلب و آبی شدن رنگ لبها
8-10%	از دست دادن قدرت تفکر ضعف شدید حالت تهوع استفراغ وبیهوشی
6-8%	در 8 دقیقه مرگ در 6 دقیقه 50% احتمال زنده ماندن و4-5 دقیقه امکان احیا وجود دارد
4-6%	در 40 ثانیه کما بیهوشی ومرگ

خطرات مکانیکی :

 بریدگی، خراشیدگی، برخورد با اشیاء، لغزش و سقوط ازجمله عوارضی است که به کرات دامنگیر شاغلین فضاهای محدود می شود. عواملی نظیر جانمایی فضا، ماهیت کار، محدودیت کاربرد برخی تجهیزات به همراه شرایط فیزیکی نامساعد از قبیل روشنایی نامناسب بر فراوانی و شدت عوارض فوق می افزاید.

خطرات الکتریکی :

عدم استفاده از ابزارهای برقی ایمن، معیوب بودن ابزارهای برقی، مجهز نبودن تجهیزات برقی به سیستم ارت، بالا بودن درصد رطوبت نسبی یا خیس بودن محیط کار از جمله شرایط مساعد کننده برای خطرات الکتریکی می باشند.

درجه حرارت های نامناسب :

از خصوصیات فضاهای محدود محسوب می شود. علاوه براینکه سلامتی شاغلین را تهدید می نماید، به افزایش بروز رفتارهای ناایمن در بین آن ها نیز کمک می کند. رطوبت نسبی بالا به همراه انجام عملیاتی نظیر جوشکاری و برشکاری، تهویه های نامناسب و استفاده از انواع تجهیزات حفاظت فردی به افزایش بیش از حد درجه حرارت و غیر قابل تحمل شدن آن کمک می کند. لازم به یادآوری است این خطر ممکن است در بعضی از فضاها به صورت سرمای بیش از حد نمود پیدا کند.

خطرات متفرقه :

جریان های ناگهانی مایعات، آب گرفتگی، عوامل زیان آور بیولوژیکی و تراز بالای صدا به خاطر انعکاس های متعدد آن، ازجمله خطراتی هستند که سلامتی شاغلین اینگونه فضاها را به شدت تهدید می کنند. به کارگیری اصول ایمنی ویژه در اینگونه فضاهای کاری لازم است. - از نقطه نظر اتخاذ تدابیر ایمنی، این فضاها به دو دسته فضاهای نیازمند مجوز کار و بدون نیاز به مجوز کار تقسیم می شوند. کار در فضاهای بسته نیازمند مجوز کار است و جزو عملیات خطرناک محسوب می شود.

ورود و شروع کار در این فضاها نیازمند به اخذ مجوز از واحدهای مسئول است.

اطلاعات مورد نیاز در فرم مجوز ورود به فضای بسته شامل :

-    تاریخ، مکان و نام فضای محدود

-    هدف از ورود و خطرات شناسایی شده

-    طول مدت اجازه به کار

-    مشخصات افرادی که وارد فضا می شوند و دستیاران و سرپرستان آنها

-     نتایج تست هوا

-     اقدامات حفاظتی ای که باید انجام گیرد

دستورالعمل ورود به فضاهای محدود که نیازمند مجوز کار هستند باید موارد زیر را پوشش دهد :

1-   ایزوله کردن فضا                                              

2-   تهویه فضا

3-   بازنگری مراحل کار

4-   تکمیل فرم مجوز

5-   تست اتمسفر فضاهای کار

6-   ورود به فضا

 ایزوله کردن فضا :

-     کلیه دریچه های خطرناک را مسدود کنید

-     فضا را تخلیه کنید

-     از قفل ها و علایم هشدار دهنده استفاده نمایید

-     فضا را از مواد اضافی و غیر ضروری پاک کنید

  تهویه فضا :

-    از تهویه مکانیکی استفاده نمایید

-     شدت تهویه حداقل چهار حجم فضا در هر ساعت باشد

-     از آلوده نبودن هوای جایگزین اطمینان حاصل کنیم

  بازنگری مراحل کار :

-    انتخاب افراد، دستیاران و سرپرستان را بررسی کنید

-    خطرات ورود به فضای بسته و عملیات آن را بازنگری کنید

-    تجهیزات حفاظت فردی ضروری را بررسی کنید

-    دستورالعمل امداد و نجات را بازنگری کنید

 تکمیل فرم مجوز :

-       قبل از ورود به فضای بسته، فرم مجوز به صورت صحیح و کامل تکمیل شود

-       فرم به امضای سرپرست رسیده باشد

-       بر مهلت 12 ساعتی مجوز تأکید شود

-       پس از پایان کار فرم به واحد ایمنی بازگردانده شود

-       مجوزهای باطل شده حداقل برای یک سال نگهداری شود

  تست اتمسفر فضای کار :

-      کنترل غلظت گاز اکسیژن ( بالای 5/19 و زیر 5/23 درصد )

-      کنترل غلظت گازهای قابل احتراق ( کمتر از 10% LEL )

-      کنترل گازهای سمی

لازم به ذکر است در صورتی که غلظت هر کدام از گازهای مورد اشاره از حدود تعریف شده تجاوز کند، لازم است کارکنان به سرعت از فضای کار خارج شوند و پیش از بازگشتن غلظت به حد ایمن، به محیط کار وارد نشوند.

ورود به فضا :

-     در طول کار باید یک دستیار در نزدیک ورودی فضا حضور داشته باشد

-     ورود و خروج به فضا باید ثبت شود

مسئولیت های کارگران، دستیاران و سرپرستان فضاهای بسته به شرح زیر می باشد :

کارگران :

-   کسب اطمینان از تهویه، ایزوله سازی و تخلیه در راستای کار ایمن

-   خروج سریع از فضای بسته

-      آشنایی با کار و دستورالعمل های عملیاتی و استفاده از وسایل حفاظت فردی

   دستیاران :

-     پایش کارگران در هنگام ورود و عملیات و خروج و کمک به آنها در شرایط لازم

-     پایش اتمسفر محیط کار، قبل از ورود و هنگام کار

-     کنترل دسترسی به فضا

-      ارزیابی خطرات اطراف فضا و اتخاذ اقدامات کنترلی

-      خبر کردن گروه های امداد و نجات

   سرپرستان :

-    کسب اطمینان از فراهم شدن حفاظت های مناسب

      -     حمایت از دستیاران در کنترل دسترسی به فضاهای بسته

ایمنی در داربست بندی

ایمنی داربست بندی

  تعریف داربست :

 داربست ساختاری است موقتی شامل یک یا چند جایگاه کار، اجزاء نگهدارنده، اتصالات تکیه گاه ها که در حین اجرای هر گونه عملیات ساختمانی به منظور دسترسی به بنا، حفظ و نگهداری کارگر یا مصالح در ارتفاع مورد استفاده قرار می گیرد.

            وظایف افراد مسئول:

1.      تعیین دسترسی های عملی ایمن برای نصب و برداشت و استفاده از داربست

2.      بازرسی داربست ها، قطعات و اجزای آن قبل از شروع به کار و بعد از هر حادثه ای که می تواند روی درستی قطعات داربست تاثیر بگذارد.نظارت و هدایت روی نصب داربست، برداشتن آن و تغییر محل کار

3.      تعیین اقدامات عملی برای حفاظت از سقوط افراد در هنگام نصب و برداشت داربست

4.      تعیین اینکه آیا کار بر روی داربست در روزهای طوفانی و بادخیز ایمن است.

5.      تعیین اینکه آیا قطعات و اجزای داربست که از مواد مختلف ساخته شده اند، می توانند با همدیگر مورد استفاده قرار بگیرند.

6.      شناسایی علل قطعات معیوب داربست و اصلاح مخاطرات آن

7.      بازرسی طناب های مورد استفاده در داربست های معلق و شناسایی نواقصات آن

8.      بازرسی طناب ها و ریسمان های مصنوعی مورد استفاده برای گارد ریل های میانی یا بالای داربست.

9.      انتخاب، هدایت و آموزش افرادی که داربست را نصب می کنند و بر می دارند و محل ان را تغییر می دهند.

10. آموزش کارگران در زمینه نصب، برداشتن داربست، حرکت دادن، کار کردن، تعمیر کردن نگهداری یا بازرسی داربست ها برای شناسایی مخاطرات کاری مربوطه.

         مخاطرات داربست :

1.     سقوط از ارتفاع، ناشی از سرخوردن، دسترسی ناایمن، فقدان تجهیزات حفاظت از سقوط

2.     صدمه بواسطه سقوط ابزار، تجهیزات، و مواد زائد

3.     برق گرفتگی ناشی از برخورد و تماس با خطوط انتقال نیرو و برق

4.     صدمه دیدن و خراب شدن داربست بواسطه عدم تعادل یا بارگذاری بیش از حد

5.     تخته گذاری ناایمن و بد

مسائل مهم در داربست عبارتند از:

1. نصب و برداشت داربست

از 15 تا 20 درصد آسیب های ناشی از داربست شامل نصب و برداشت داربست است. معمول ترین مسئله نقص فراهم نمودن سکوی کاری مناسب برای کارگر در موقع نصب و برپایی داربست است. مسئله بعدی شامل اجزای داربست نظیر اتصالات می باشد. این نقص موجب عدم ثبات داربست یا بی ثباتی داربست می شود، شاید این نقص موجب واژگونی  یا فروریختن داربست نشود اما منجر به آن می شود که داربست نوسان و حرکت کند. این بیشتر زمانی رخ می دهد که فقط یک یا دو تخته روی سکوی کار باشد یا اینکه میله های حفاظتی وجود نداشته باشند و در طی نصب و برداشت داربست این مسئله عادی است.

2.      بالا رفتن و پایین آمدن از داربست

تقریباٌ 15 درصد آسیب های ناشی از داربست زمانی رخ می دهد که کارگران در حال بالا رفتن و پایین آمدن از داربست هستند.

 بالا رفتن و پایین آمدن از چهارچوبه داربست یک امر شایع است اما پیامد ناخوشایند آن آسیب های فراوان و مرگ و میر است. بالا رفتن و پایین آمدن از تیرک های مهار داربست علل بعدی حوادثمی باشد. برای غلبه بر این مسئله باید نردبان های مناسبی فراهم کرد.

3.      لغزیدن یا شکستن تخته های سکوی کار:

بیشتر آسیب ها شامل مسائلی با تخته ها هستند.  اگر تخته های داربست خوب با طناب یا تسمه بسته نشود یا ناایمن باشند به آسانی لیز می خورند و سبب آسیب های جدی می شوند. همچنین اگر تخته های داربست درشرایط نامناسب نگهداری شوند یا اضافه بار بیش از ظرفیت شان روی آنها قرار گیرد، شکسته شوند. بنابرین استفاده از درجه ای درست الوار و بازرسی تخته ها قبل از نصب خیلی مهم است. مسئله شایع دیگر آیزان بودن بیش از اندازه یا کم اندازه داربست روی تکیه گاه هایش      می باشد.. آویزان بودن بیش از حد تخته موقعی که کارگر روی بخش آویزان ایستاده است، سبب می شود که تخته به سمت بالا بیاید و واژگون شود. ولی آویزان بودن بیش از کم منجر به لغزش و سر خوردن تخته روی تکیه گاه می شود.

 4. بارگذاری نامناسب یا بیش از حد بارگذاری

 بارگذاری بیش از حد سبب خمش بیش از اندازه تخته ها می شود و می تواند منجر به خراب شدن و شکسته شدن تخته ها شود. بارگذاری بش از حد بیشتر اغلب در کارهای سنگ کاری و بنایی رخ می دهد که  وزن مواد می تواند از 1500 کیلوگرم روی تخته ها تجاوز کند. اگر مواد روی سکوی داربست بطور آویزان شود می تواند سبب عدم توازن و تعادل روی داربست شود که در نهایت منجر به واژگون شدن داربست می شود

5. عدم تنظیم کامل سکوها

  این موقعیت نه تنها در مرحله نصب و برداشت داربست منجر به آسیب می شود بلکه موقع استفاده داربست نیزآسیب وحادثه ایجاد می کند. طبق قوانین تمام سکوها بایستی حداقل 45 سانتی متر یا 18 اینچ پهنا داشته باشند.

6.      سکوهایی بدون میله های حفاظ

سکوهایی بدون میله حفاظ مشکل جدی ایمنی در طرح های ساخت است. میله های حفاظ نه تنها برای سکوها بلند اقدام پیشگیرانه حفاظت از سقوط هستند بلکه برای سکوهای کم ارتفاع هم مهم هستند. بیش از یک سوم سقوط ناشی از داربست ها بر روی سکوهایی با ارتفاع کمتر از 3 متر می باشد. بنابراین، میله های حفاظ در طی استفاده معمولی برای تمامی سکوهای کاری بیش از 5/1 متر ارتفاع توصیه می شود. میله های حفاظ برای تمام سکوهای کاری باید متشکل از میله بالایی، میله میانی و پاخور باشد.

7.      نقص نصب تمام اجزاء مورد نیاز:

نقص استفاده از تمام قطعات و اجزاء درست داربست مشکل جدی ایمنی است. در داربست بندی تمام موارد باید درست و کامل نصب شوند نظیر صفحات پایه داربست، مهاربندها یا پشت بندها یا بست ها، وسایل ایمن کننده مناسب. باید تضمین نماید که داربست ایمن است.

8. تماس الکتریکی با سیم های بالای سر

اغلب اوقات داربست ها با خطوط الکتریکی بالای سر تماس ایجاد می کنند ولی اگر چنین چیزی اتفاق بیافتدتقریباٌ نتیجه همیشه مرگ و میر است. نقص در نگهداشتن فواصل ایمن از خطوط انتقال برق بالای سر در هنگام حرکت کردن روی داربست مشکل جدی است. قبل از تلاش برای حرکت روی نواحی باز خارجی داربست برای تضمین اینکه سیم های بالای سر در نزدیکی نیست باید به خوبی بررسی و وارسی شوند. در برخی موقیعت ها برای تضمین اینکه فواصل ایمن مورد نیاز از خطوط برق وجود دارد، برداشتن جزئی داربست ضروری است

بلند کردن اجزاء داربست توسط لیف تراک یا وسایل مکانیکی دیگر مستلزم برنامه ریزی دقیق است و باید از مجاورت و نززدیکی با خطوط انتقال نیرو اجتناب شود. کارگران حمل کننده مواد یا تجهیزات روی سکوی داربست باید مراقب تماس الکتریکی باشند.

9حرکت دادن داربست با کارگر روی سکوی کار:

حرکت دادن داربست به همراه کارگر روی سکوی کار می تواند خطرناک باشد. هرجا که برای پایین آمدن کارگران مشکل است و داربست بیش از 3 متر ارتفاع دارد، هر کارگر باید با یراق و طناب کوتاه در کل بدن بسته شود. طناب نجات باید به نقطه مناسب متصل شود.

ملاحظات انتخاب داربست :

استفاده ایمن و مناسب از داربست وابسته به انتخاب سیستم درست برای کار مورد نظر است. اگر مشخصات اساسی داربست برای کار نامناسب باشد یا تمامی قطعات یا اجزای ضروری در دسترس نباشد، می تواند منجربه حوادث شود. انتخاب درست داربست و اجزای مرتبط با آن مستلزم دانش اساسی درباره شرایط محل و کار مورد نظر است. این ملاحظات شامل:

    وزن کارگر، ابزارآلات، مواد، و تجهیزات حمل شده روی داربست

    شرایط کار برای مثال، داخل، خارج، کف های سیمانی، نوع و شرایط دیوار، دسترسی به تجهیزات، تغییرات ارتفاع.

    ارتفاع یا ارتفاع هائیکه در آن داربست نصب می شود.

    نوع کاری که قرار است روی داربست انجام گیرد نظیر کارهای بنایی، سندبلاستینگ، نقاشی، فلزکاری، تاسیسات مکانیکی نصب سقف کاذب یا معلق

    مدت کار

    تجربه ناظر و کارکنان یا انواع داربست های موجود

    شرایط آب و هوایی پیش بینی شده

    نردبان یا وسایل دسترسی به سکوی کار

    موانع

    ساختار ساختمان یا سازه در حال انجام کار

    مشکلات نصب و برداشت نظیر حفاظت از سقوط فرد داربست بند یا نصاب

    استفاده تجهیزات مکانیکی برای کمک به نصب داربست

    شرایط پیاده روی زیر محوطه داربست

انواع داربست ها

    داربست های معلق                         Suspended Scaffolds

    داربست های حمایت شده                 Supported Scaffolds

    داربست های مخصوص یا دیگر         Specialty and Other Scaffolds

داربست های معلق Suspended scaffold

    قبل از نصب ،از محل کار بازدید کنید و بر اساس میزان بار وارده تجهیزات و وسایل لازم را برای کار آماده نمایید

    حتما از افراد ماهر و با صلاحیت برای این کار استفاده نمایید .

    از محکم بودن محل اتصال کابلها به ویژه محل اتصال کابل به داربست مطمئن شوید .

    کابل بکار رفته در این داربستها حداقل باید 6 برابر وزن داربست مقاومت داشته باشد.

     تمهیدات لازم برای جلوگیری از پیچ و تاب خوردن داربست در نظر گرفته شود .

     از تجمع بار و وسایل بی مورد روی داربست خودداری کنید .

    استفاده از سیستم PFAS( Personal Fall Arrest System)  برای جلوگیری از خطر سقوط افراد الزامیست .

    مطمئن شوید که تمامی تجهیزات برقی ،کابلهای برق والکتروموتور ها سالم بوده و به سیم ارت مجهز باشند.

    از قرار دادن مواد آتش گیر و قابل اشتعال مانند بنزین روی داربست معلق خودداری کنید .

    برای افزایش دامنه دسترسی در هنگام کار روی بشکه ،چهار پایه ،جعبه و...نایستید .

    وزنه های تعادلی داربست معلق بایستی بیشتر از ماکزیمم وزن داربست باشد .

    کابلها وسیم های مهاری داربست معلق را به جای محکمی مانند ستون اصلی ساختمان ببنیدید واز بستن به دور دودکش و... جدا خودداری کنید .

    ترمز ایمنی داربست معلق راهمیشه قبل کار بازدید کنید.

    سیستم PFAS باید به طناب نجات LIFE LINE بسته شود نه به داربست معلق.

حرکت دادن داربست Moving scaffold :

    هنگام جابجایی داربستهای متحرک افراد نباید روی داربست باشند .

    از صحت ودرستی چرخ ها وترمز داربست مطمئن شوید .

    سطحی که داربست روی آن جابجا میشود صاف،محکم وعاری از برآمدگی وفرو رفتگی باشد

    جکهای تعادلی OUT RIGGERS چرخ دار  در طرفین داربست تعبیه شده باشد .

    از قسمت پایین داربست هل دهید

فونداسیون داربست :

    زمین زیر داربست باید مقاومت کافی داشته باشد وخاک آن نیز COMPACT شده باشد

    از BASE&SOLE PLATE برای زیر استاندارد ها استفاده شود.

    موقعی که از sole plate برای زیر داربست استفاده میشود منطقه زیر هر کدام از استانداردها باید حدقل 1000 سانتیمتر مربع با حداقل قطر 220 میلیمتر باشد واگرا ز الوار به منظور sole plate استفاده میشود نباید قطر آن از 35 میلیمتر کمتر باشد .

    در زمینهای نرم منطقه sole plate نباید از 1700 سانتی متر کمتر بوده وبرای sole plate های خاص این منطقه به 3400 سانتی متر مربع میرسد

ظرفیت عملی داربست :

    داربست ها و اجزای آن باید قادر باشند که وزن خودشان را و حداقل چهار برار حداکثر  بار اعمال شده را بدون عیب و نقص تحمل کنند. ( بار اعمال شده شامل وزن کارگر، وزن تجهیزات و مصالح است).

    هر یک از طناب های معلق باید قادر به حمایت 6 برابر ظرفیت عملی داربست بدون نقص و عیب باشد.

    الوارهای حامل باید حداقل تحمل 1500 پوند نیرو بر اینچ مربع را داشته باشند.

    اتصالات و وزن های تعادل مورد استفاده برا ی توازن و بالانس داربست های معلق قابل تنظیم باید تحمل چهار برابر ظرفیت داربست را داشته باشد.

سکوهای داربست Scaffold Platform :

     هر یک از سکوهای سطوح کار باید بطور کامل تحته گذاری و پوشیده شود.

     هر یک از بخش های سطح کار یا سگو نظیر تخته باید طوری نصب شود که فضای تخته های مجاور وکنار هم  از یک اینچ یا 54/2 سانتی متر بیشتر نباشد.

     حداقل پهنای سطوح کار یا جایگاه کارنباید از 12 اینچ یا 30 سانتی متر بیشتر باشد.

     لبه جلوی تمام سکوها یا جایگاه های کار نباید از 14 اینچ یا 36 سانتی متر از جلوی جبهه کار بیشتر باشد.

     انتهای جایگاه کار باید از روی دستک به اندازه 6 اینچ یا 15سانتی متر گذشته باشد.

     سکوهای چوبی نباید با مواد رنگی یا جلا دهنده پوشش داده شوند زیرا ممکن است نواقصات و ترک خوردگی های چوب دیده نشود. لبه های الوار چوبی م یتواند برای شناسایی و نشانه گذاری علامت گذاری شود.

     فضای خالی بالای سر باید در نظر گرفته شود. حداقل فاصله بین دو سکو 180 سانتی متر باشد.

     جایگاه داربست باید حداقل یک متر پایین تر از منتهی الیه تیرهای عمودی باشد.

     در هیچ مواردی ضخامت الوار از 5 سانتی متر کمتر نباش و ضخامت های مساوی داشته باشند.

     عرض آنها مساوی .و حداقل 25 سانتی متر باشد.

     الوارها نباید روی هم قرار بگیرند چون خطر برخورد پای کارگران به لبه الوار و افتادن آنها وجود دارد و همچنین جابجایی چرخ های دستی با مشکل مواجهه می شود.

     الوارها یاید حداقل روی سه تکیه گاه یا دستک عبورکرده باشد.

ملاحظات تخته گذاری سکوی کار در داربست Platform Planking :

     برای سکوهای کار باید از الوارهای مخصوص که برای این کار درجه بندی شده اند استفاده شود. کیفیت الوار با موارد زیر اندازه گیری می شود:

·  تعداد حلقه ها در هر اینچ ( 6 یا تعداد بیشتر حلقه)

·  تعداد نواقصات و عیب ها نظیر گره ها، برامدگی ها و فرو رفتگی ها

    تخته ای که شکاف های عمیق در دو طرف تخته یاالوار دارند باید از رده خارج شوند

    تخته هایی که درزها و شکاف های ریز در یک سطح چوب دارند باید به دقت بازبینی وبررسی شود چون در طول زمان می تواند عمیق تر و طولانی تر شود و تبدیل به شکاف های دوطرفه شود.

    تخته ها بایداز نظر شکاف های ایجاد شده در انتهای الوار بررسی شود تا عمیق تر و طویل تر نشوند.

    تخته هایی که روی آنها رنگ و مواد روغنی نشسته است باید از رده خارج شوند یا آلودگی زدایی شوند.

مشخصات چوب ها  :

    گره های روی چوب در مجموع نباید بیشتر از 150 میلیمتر باشند

    پهنای گره ها در یک طرف نباید از 75 میلیمتر تجاوز نماید

    فاصله بین گروهی از گر ه ها،150 میلیمتر می باشد

    تخته چوب های استاندارد دارای5/22 میلیمتر پهنا و38 میلیمتر ضخامت هستند

    گره های لبه داربست نباید از 50 میلیمتر تجاوز نمایند

    تخته هایی که شکستگی وشکاف دارند نباید مورد استفاده قرار گیرند

    بریدگی ،سوختگی،آلودگی به روغن وگازوییل ومیخ نباید در تخته باشد

    تخته ها نباید رنگ شوند

    تخته ها باید به صورت مربع مستطیل بریده شوند وسر آنها با تسمه فلزی بسته شده باشد

طول مجاز الوار Allowable Spans  :

    طول مجاز الوار آن فاصله ای است که بین تکیه گاه ها قرار می گیرد.

    هر چه طول الوار زیاد تر می شود میزان خمش یا خمیدگی بیشتر خواهد شد و به همان نسبت میزان تحمل یا ظرفیت تخته کاهش خواهد یافت.الوارها یاید حداقل روی سه تکیه گاه یا دستک عبورکرده باشد

خمش یا خمیدگی مجاز الوار Allowable Deflection

    میزان خمیدگی یا خمش مجاز برای الوار یک شصتم 60/1 طول الوار می باشد.

    کارگر باید از میزان خمش اگاه باشد چون می تواند تشخیص دهد که چه زمانی سکو کار بیش ز اندازه بارگذاری شده است.

Span of Plank Between Supports	Calculation	Maximum Permissible Deflection
10 feet	120 inches/60 inches	2 inches
7 feet	84 inches/60 inches	1-3/8 inches
5 feet	60 inches/60 inches	1 inch

اجزای داربست SCAFFOLD COMPONENTSحداقل اجزای مورد نیاز داربست عبارتند از:

    تخته هایی که شکستگی وشکاف دارند نباید مورد استفاده قرار گیرند

    بریدگی ،سوختگی،آلودگی به روغن وگازوییل ومیخ نباید در تخته باشد

    تخته ها نباید رنگ شوند

    تخته ها باید به صورت مربع مستطیل بریده شوند و سر آنها با تسمه فلزی بسته شده باشد

مقررات ایمنی در کار با داربست ها :

1)     قبل از نصب ،از محل کار بازدید کنید وبر اساس میزان بار وارده تجهیزات ووسایل لازم را برای کار آماده نمایید.

2)     حتما از افراد ماهر وبا صلاحیت برای کار داربست استفاده نمایید .

3)  در داربستهای معلق از محکم بودن محل اتصال کابلها به ویژه محل اتصال کابل به داربست مطمئن شوید.کابل بکار رفته در این داربستها حداقل باید 6 برابر وزن داربست مقاومت داشته باشد و تمهیدات لازم برای جلوگیری از پیچ وتاب خوردن داربست در نظر گرفته شود .

4)     از تجمع بار ووسایل بی مورد روی داربست خودداری کنید .

5)     مطمئن شوید که تمامی تجهیزات برقی مورد استفاده روی داربستها سالم بوده وبه سیم ارت مجهز باشند.

6)     از قرار دادن مواد آتش گیر وقابل اشتعال مانند بنزین روی داربست معلق خودداری کنید .

7)     برای افزایش دامنه دسترسی در هنگام کار روی بشکه ،چهار پایه ،جعبه و...نایستید.

8)  کابلها وسیم های مهاری داربست معلق رابه جای محکمی مانند ستون اصلی ساختمان ببنیدید واز بستن به دور دودکش و... جدا خودداری کنید .

9)     سیستم طناب نجات را به محل محکمی غیر از خود داربست متصل کنید.

10)هنگام جابجایی داربستهای متحرک افراد نباید روی داربست باشند .

11)از صحت ودرستی چرخ ها وترمزهای داربست متحرک مطمئن شوید.

12)سطحی که داربست روی آن جابجا میشود صاف،محکم وعاری از برآمدگی وفرو رفتگی باشد .

13)داربست ها قبل از استفاده بایستی توسط فرد صلاحیت دارای مورد بازرسی قرار گیرند.

14)بازرسی مربوط به داربستها باید در فواصل زمانی منظم تکرار شود.

15)برای برپایی داربست ها باید از قطعات مرتبط با هم استفاده نمود.

16)داربستها باید از مواد مناسبی نظیر لوله های فولادی گالوانیزه ساخته شده باشند.

17)داربستها باید برای تحمل بار مورد انتظار  به اندازه کافی محکم و مقاوم باشند.

18)فاصله مهاربندیها بایستی مناسب و کافی باشد.

19)فاصله داربستها ی فلزی از کابلهای انتقال نیرو و سایر تجهیزات الکتریکی باید حداقل 5 متر باشد.

20)میله های مورد استفاده برای داربستها باید فاقد هرگونه کج شدگی ، زنگ زدگی ، خوردگی و سایر معایب باشند.

21)قطر بیرونی لوله های مورد استفاده برای برپایی داربستها نباید کمتر از 5 سانتیمتر باشد.

22)تخته ها و یا الوارهای  زیر پایی مورد استفاده در داربستها باید مطابق با اصول ایمنی انتخاب شده باشند و از ضخامت کافی برخوردار باشند.

23)چفت و بست های مخصوص اتصال  قطعات داربستها باید مطابق با اصول ایمنی انتخاب و استفاده شوند.

24)اگر کارگران نتوانند برروی نربان کار کنند استفاده از داربست مورد لزوم است.

25)مقاومت داربست و تکیه گاههای آن باید 4 برابر باری که بر روی آن قرار می گیرد محاسبه شود.

26)بهنگام تعمیر داربستها هیچ کارگری نباید بر روی آن کار کند.

27)برای استقرار پایه های داربست از آجر، بلوک سیمانی، بشگه و ... استفاده نکنید.

28)عرض جایگاه کار کارگران روی داربست بسته به سنگینی و تحرک مورد لزوم کارگر بین 150-60 سانتیمتر انتخاب می شود.

29)فضای باز بالای سر کارگران باید در حدود 180 سانتیمتر باشد.

30)سکوی کاری کارگران باید حداقل روی سه تکیه گاه قرار گیرد.

31)لوله داربست باید محکم بوده و در برابر فشارهای لازم مقاومت کافی ازخودنشان دهد. در صورت تغییر شکل و یا خمیدگی نبایستی از ان استفاده نمود .حداکثر طول مجاز یک لوله 4/6 متر می باشد.

32)بستها در انواع مختلف موجود می باشند که بسته به محل داربست و نوع استفاده از آن بست مخصوص به خود استفاده می گردد. وضعیت رزوه های بست بسیار مهم می باشد که در صورت شکستگی و یا خوردگی نبایستی از آن استفاده نمود.

33)هدف از برپایی یک داربست ایجاد فضائی ایمن و مناسب در ارتفاع جهت تسریع در تردد و کار برای افراد می باشد که این مهم در نهایت بستگی به نوع الواربندی داربست دارد. الوار مذکور باید شرایط زیر را داشته باشند:

    ضخامت آن کمتر از 38 میلی متر نباشد.

    پهنای آن حداقل 225 میلیمترباشد.

    الوارهای مورد استفاده نباید دارای شکاف ، پوسیدگی ، ترک و خمیدگی باشد و درجه تحمل بار آن قبل از استفاده تعیین شود.

    انتهای الوارها می بایستی با یک نوار فلزی به منظور جلوگیری از ایجاد ترک و رشد آن بسته شوند.

    گره های موجود در تخته الوارها باعث کاهش استحکام الوار می شوند به همین دلیل عرض آنها نبایستی در روی سطح بیش از57 میلی متر و در لبه ها بیش از 38 میلی متر باشد.