فتح الله شفیعی

فتح الله شفیعی

مهندسین عمران روستای بردکوه
فتح الله شفیعی

فتح الله شفیعی

مهندسین عمران روستای بردکوه

انواع ملاتها

ملات ها از جمله چسبهای ساختمانی می باشند که موجب چسپانیدن قطعات مصالح به یکدیگر می گردند و یا به عبارت دیگر دو قطعه از مصالح ساختمانی را به خود می چسبانند.

البته باید توجه کرد که بجز ملاتها چسبهای دیگری نیز در ساختمان بکار می رود مانند چسب سنگ و یا چسبهای رزینی که به آنها ملات گفته نمی شود.

ملات ها از دو قسمت اصلی تشکیل می شوند . چسب که دارای حجم کمی بوده و به جسم پرکننده که تقریبا" در حدود 80% حجم ملات را تشکیل می دهد بعنوان مثال در ملات ماسه سیمان  سیمان بعنوان چسب و ماسه بعنوان جسم پرکننده نام برده می شود .

ملاتها عمدتا" به دو قسمت ملاتهای زودگیر که ماده چسبنده در این ملاتها گچ می باشد و ملات های دیگر دیر گیر هستند که شامل سایر ملاتها هستند.

ملاتهای زودگیر :

-    این ملاتها بسیار زودگیر بوده بطوریکه پس از 3 الی 4 دقیقه بعد از آنکه باآب مخلوط شدند شروع به سخت شدن نموده و بعد از10 الی 15 دقیقه عمل سخت شدن به پایان می رسد. محل مصرف این ملاتها بیشتر در تیغه های 5 سانتی متری می باشد و یا برای نصب موقت قطعات به یکدیگر و یا به دیوار است .

     از انواع ملاتهای زودگیر می توان ملات گچ – ملات خاک و گچ و ملاتها با سیمانهای زودگیر نام برد.

ملاتهای دیرگیر:

این ملاتها اغلب در مجاورت هوا و گاهی نیز در زیر آب سخت می شوند. زمان سخت شدن این ملاتها اغلب از 2 ساعت شروع شده و تا 48 ساعت تقریبا"  به0 8%  سختی خود می رسند.

انواع ملاتها

ملاتها دارای انواع گوناگونی به شرح زیر می‌باشند: 

  ملات گل و کاهگل 

ماده چسباننده ملات گل و کاهگل، خاک رس است. پولکهای خاک رس پس از مکیدن آب به صورت خمیری در آمده و دانه‌های ماسه خاک را به یکدیگر می‌چسبانند. این ملاتها از قدیمی‌ترین ملاتها هستند و در نخستین ساختمانهایی که بشر بنا کرده، به کار رفته است. هم اکنون نیز در ساختمانهای خشتی و گلی و حتی آجری و سنگی بسیاری از روستاها این ملات به کار می‌رود. برای ساختن ملات گل، آخوره می‌بندند و در آن آب می‌اندازند و صبر می‌کنند تا پولکهای خاک رس آب بمکند، پس از آن ملات را خوب ورز می‌دهند و به مصرف می‌رسانند. 

چون ملات گل پس از خشک شدن جمع شده و ترک می‌خورد، به آن کاه می‌زنند که آن را مسلح کرده و از ترک خوردن آن جلوگیری کنند. برای ساختن این ملات نیز آخوره‌ای از خاک و کاه می‌سازند و در آن آب می‌اندازند تا خاک گل شده و کاه خیس خورده و نرم شود. پس از آن ملات را خوب ورز می‌دهند و به مصرف می‌رسانند. ملات کاهگل برای اندود ساختمانهای گلی، زیرسازی اندود گچی و آب‌بندی بام ساختمانها مصرف می‌شود. ملات کاهگل به علت سبکی وزن، عایق، حرارتی خوبی است و از این رو در گذشته سقف زیرین شیروانیهای دو پوشه را با این ملات از داخل اندود می‌کردند تا جلو ورود گرما از سقف را بگیرند. چنانچه در آب ملات کاهگل کمی نمک طعام اضافه کنند، به علت خاصیت جذب و نگهداری رطوبت که در نمک وجود دارد، ملات بیشتر خمیری می‌ماند و بهتر جلو عبور آب را می‌گیرد، به علاوه از آنجا که نمک درجه انجماد آب را پایین می‌آورد، در فصول سرد این ملات دیرتر یخ می‌زند، در ساختن کاهگل برای نما باید از کاه نرم و ریز استفاده کرد. برای ساختن هر مترمکعب کاهگل، حدود 45 تا 50 کیلوگرم کاه لازم است. گل نیمچه کاه دارای کاه کمتری است و برای فرش کردن آجر روی بام در مناطق کم باران به مصرف می‌رسد. گاهی اوقات به ملاتهای گلی به منظور آب‌بندی و دوام بیشتر، امولسیون قیر اضافه می‌کنند. افزودن ماسه به ملات گل، سبب کاهش جمع‌شدگی و در نتیجه کاهش ترک‌خوردگی آن می‌شود. افزودن کمی آهک یا سیمان نیز سبب اصلاح بعضی خاکها می‌شود. 

ملات گل آهک 

دو اشکال عمده در ملات گل وجود دارد، یکی انقباض ناشی از خشک شدن و ترک خوردن و دیگری وارفتن ملات در آب و آب‌شستگی، افزودن آهک به خاک، این دو اشکال را برطرف کرده و آن را تخفیف می‌دهد. ملات گل‌آهک ملاتی است آبی و برای گرفتن نیازی به دی اکسید کربن ندارد. سیلیس و آلومین خاک رس در صورت وجود آب با آهک ترکیب شده و سیلیکات و آلومینات کلسیم به وجود می‌آید که در برابر آب‌شستگی و وا رفتن مقاوم هستند. از این رو برای اینکه ملات گل‌آهک خوب به عمل آید، باید مرطوب بماند. ملات گل‌آهک نیز مانند ملات گل از قدیم در نواحی روستایی و به ویژه در نقاط مرطوب به کار رفته است. این ملات در بعضی جاها، ملات حرامزاده یا گل حرامزاده نامیده می‌شده است. این ملات چون آبی است برای فرش کردن، آجرکاری و سنگ‌کاری مناسب می‌باشد. 

ملات ساروج 

پیش از اختراع سیمان، ملات ساروج را برای اندود و آب‌بندی کردن آب‌انبارها و حوضها مصرف می‌کردند، ولی امروزه مصرف آن بسیار کم شده و ملات سیمان جای آن را گرفته است. ملاتهای ساروج مصرفی در ایران به دو گونه تقسیم می‌شوند: ساروج گرم و ساروج سرد. 

ملات ساروج گرم 

ساروجهای گرم در واقع نوعی ملات آهک آبی هستند که از پختن و آسیاب کردن سنگهای آهکی رس‌دار به دست می‌آیند و این نوع ملاتها در جنوب ایران در کناره شمالی خلیج فارس به کار می‌رفته و پس از گذشت سالها در ساختمانهای دریایی پابرجا مانده‌اند. مشهورترین ساروج از این نوع متعلق به بندر خمیر می‌باشد. 

  ملات ساروج سرد 

ماده چسباننده این ملات از اختلاط آهک، خاکستر و آب حاصل می‌شود، برای قوام و چسبندگی به آن خاک رس می‌افزایند و ماسه بادی نیز در آن نقش پرکنندگی و استخوان‌بندی دارد، برای جلوگیری از ترک‌خوردگی به ساروج، لوئی (پنبه جگن) یا موی بز می‌زدند. خاکستر دارای مقدار زیادی سیلیس غیر بلوری است که به هنگام اختلاط با دوغاب آهک با آن ترکیب شده و سیلیکات کلسیم به وجود می‌آید، ولی این عمل به کندی پیش می‌رود و از این جهت ملات ساروج، کندگیر است. 

ملات ساروج از اختلاط 10 پیمانه گرد آهک شفکته، 7 پیمانه خاکستر الک شده، یک پیمانه خاک رس، یک پیمانه ماسه بادی، 30 تا 50 کیلوگرم لوئی (برای هر مترمکعب ملات)، آب به قدر کافی و ورز دادن آنها به دست می‌آید. 

ملات گچ 

ملات گچ خالص از پاشیدن گرد گچ در آب و به هم زدن آن به دست می‌آید. چنین ملاتی زودگیر است و تنها برای کارهایی که با سرعت انجام می‌گیرد، مناسب می‌باشد. برای اینکه بتوان با ملات گچ کار کرد، باید زمان گیرش آن به تأخیر افتد. افزودن خاک رس، خمیر آهک و افزودنیهایی دیگر مانند سریشم نجاری آن را کندگیر می‌کنند. 

ملات گچ خالص برای قشر میانی سفیدکاری و اتصال قطعات گچی مناسب، است همچنین در بعضی موارد برای اندودهای زودگیر مانند اندود آستر سقفهای کاذب به کار می‌رود. 

در قشر رویه سفیدکاری، ملات گچ خالص به کار می‌رود و برای اینکه فرصت کافی برای کار کردن با آن وجود داشته باشد، هنگام گرفتن آن را ورز می‌دهند تا بلورهای سوزنی شکل گچ مهلتی برای در هم رفتن پیدا نکنند و ملات یکپارچه گچ درست نشود. چنین ملاتی را ملات گچ کشته می‌نامند. 

گچ کشته در تماس با اجسام، سفیدی پس می‌دهد و بسیار نرم است. وجود آهک نشکفته، آهک دو آتشه (سوخته) و منیزی سوخته در ملاتهای گچ، سبب ایجاد آلوئک در اندودهای گچی می‌شود. 

ملات گچی مرمری در اندودکاری نقاط مرطوب و مکانهایی که نیاز به شستشو دارند، به مصرف می‌رسد. 

ملات گچ و خاک 

افزودن خاک رسی به گچ به مقادیر زیاد آن را کندگیر و ارزان می‌کند، معمولاً نسبت خاک رس به گچ از 1 به 2 تا 1 به 1 تغییر می‌کند که ملات اخیرالذکر به ملات گچ نیم و نیم معروف بوده و متداول‌تر است. 

مصرف ملات گچ در طاق‌زنی و تیغه‌سازی و قشر آستر اندودکاریهای داخل ساختمان است. برای ساختن آن مخلوط گچ و خاک را به آهستگی در آب پاشیده به هم می‌زنند. 

ملات گچ و ماسه 

از اختلاط گچ با ماسه ریزدانه ملات گچ و ماسه ساخته می‌شود که می‌توان از آن به جای ملات گچ و خاک برای زیرسازی اندودها در نقاطی که ماسه بادی یا ساحلی یا رودخانه‌ای ریزدانه فراوان است، استفاده کرد. انواع ماسه ریزدانه و دانه‌بندی آنها در استاندارد 301 ایران آمده است، درشت‌ترین دانه در ماسه برای این نوع ملات، 2 میلیمتر ذکر گردیده است. 

ملات گچ و پرلیت 

از پرلیت منبسط و گچ، ملات سبکی ساخته می‌شود که جاذب صوتی مناسب و عایق حرارتی خوبی است. اندود پرلیت و گچ از نفوذ آتش به اسکلت فولادی و بتن فولادی ساختمانها جلوگیری نموده و خطر گسترش آتش را کاهش می‌دهد. 

  ملات گچ و آهک 

ملات گچ برای مناطق خشک مناسب است و آن را نمی‌توان در نقاطی که رطوبت نسبی هوا از 60% تجاوز می‌کند، مصرف کرد. برای این نواحی ملات گچ و آهک مناسب‌تر است. افزودن 3 پیمانه خمیر آهک به یک پیمانه گچ یا دو قسمت وزنی گرد آهک شکفته به یک قسمت گچ، آن را کندگیر کرده و برای قشر رویی مناسب می‌سازد. برای مناطق مرطوب، ملات گچ و آهک مذکور مناسب‌تر است، زیرا پس از مدتی که از مصرف آن گذشت، آهک با گرفتن گاز کربن از هوا به سنگ آهک تبدیل می‌شود که جسمی سخت و در برابر آب و بخار پایدار است. 

ملات ماسه سیمان 

ماده چسباننده این ملات، سیمان پرتلند و ماده پرکننده آن، ماسه است. این ملات از نوع آبی و دارای مقاومت خوبی به ویژه در سنین اولیه است. ملات ماسه سیمان جمع می‌شود و در سطوح بزرگ و بندکشیها ترکهای ریز (مویی) و درشت برمی‌دارد. آب برف و باران بخصوص در موقع بوران به داخل اندود سیمانی و بندکشیها نفوذ کرده و حتی گاهی به داخل ساختمان سرایت می‌کنند. برای زودگیر کردن ملات سیمانی هیچگاه نباید به آن گچ افزوده شود، زیرا چنین ملات و اندودی پس از مدتی متلاشی می‌شود. وجود خاک رس در ماسه ملات سبب می‌شود که دور دانه‌های ماسه، دوغابی از خاک رس درست شود و سیمان نتواند به خوبی به آن بچسبد. وجود برخی مواد آلی در ملات، باعث دیرگیر شدن آن می‌شود. مواد سولفاتی موجود در ماسه، آب یا آجر مصرفی، باعث از هم گسیختگی ملات و کار آجری می‌شود. به این علت میزان مواد مضر نظیر خاک رس، مواد آلی و سولفاتها در ملات محدود شده است. در مواقعی که خطر حمله سولفاتها مطرح است، باید از سیمان ضد سولفات نوع 2 یا 5 یا سیمان پوزولانی استفاده شود. گاهی اوقات برای مقابله با حمله ضعیف سولفاتها و سرما، توصیه می‌شود عیار سیمان در ملات بیشتر اختیار شود، ولی باید در نظر داشت که هنگام نشست نامتعادل، کارهای پرسیمان ترکهای بزرگتری برمی‌دارند، در حالی که در ملاتهای ضعیف ترکها در تمام کار پخش شده و به صورت مویی ظاهر می‌شوند. برای شمشه‌گیری ملاتهای سیمان، هرگز نباید از گچ استفاده کرد، زیرا این دو ملات، به ویژه در صورت وجود رطوبت با یکدیگر ترکیب شده و متلاشی می‌شوند. 

  ملاتهای ماسه سیمان آهک (باتارد)  (حرام زاده)

ملاتهای ماسه سیمان با نسبتهای مختلفی از سیمان و آهک و ماسه ساخته می‌شوند که متداول‌ترین آنها 6 : 1: 1 (یک حجم سیمان و یک حجم آهک و 6 حجم ماسه) و آب به مقدار کافی می‌باشد. حجم ماده پرکننده ملات، باید حدود  تا 3 برابر ماده چسباننده باشد و نمی‌تواند از این حدود تجاوز کند، در صورت کمتر شدن، جمع‌شدگی و به دنبال آن ترک‌خوردگی اتفاق می‌افتد و در صورت بیشتر شدن، کارآیی ملات کم می‌شود. از سوی دیگر مقاومت ملاتهای سیمانی بیش از مقادیری است که در کار بنایی لازم است. لذا برای اینکه با مصرف سیمان کمتر، کارآیی ملات کاهش نیابد، می‌توان مقداری آهک جانشین سیمان نمود. 

آهک علاوه بر تأمین کارآیی ملات سبب می‌شود که: 

الف: نفوذپذیری آب در ملات و اندود کم شود. 

ب: خمیری بودن ملات بیشتر شده و از ترک‌خوردگی آن جلوگیری شود. 

پ: با خاک موجود در ماسه ملات ترکیب شده و از اثر بد آن در ملات جلوگیری کند. 

ت: در مصرف سیمان صرفه‌جویی شود. 

ث: قابلیت نگهداری آب ملات افزایش یافته و ملات کارپذیرتر شود. 

ج: ظرفیت حمل ماسه در ملات افزایش یابد. 

ملاتهای ماسه، سیمان، آهک در ایران به باتارد مشهور هستند که لفظی فرانسوی است. علاوه بر ملات باتارد 6 :1:1 (نسبتهای حجمی سیمان به آهک به ماسه) از ملاتهای 1:2:9 و 1:3:12 نیز می‌توان در کارهای کم اهمیت‌تر استفاده کرد، ولی در هر حال نسبت جمع مواد چسباننده به ماده پرکننده نباید از کمتر باشد. هرچه مقدار آهک در ملات باتارد زیادتر شود، قابلیت آب‌نگهداری و کارآیی ملات افزایش می‌یابد، ولی در مقابل، مقاومت فشاری آن کاهش پیدا می‌کند. بسته به اینکه کدام یک از این دو ویژگی ملات برای طراح حائز اهمیت بیشتری باشد، ملات مورد نظر انتخاب می‌شود. به این ترتیب ملاحظه می‌گردد که نباید تصور کنیم هرچه ملات قوی‌تر باشد، بهتر است. 

ملات سیمان بنایی 

سیمان بنایی محصولی است که در کشورهای صنعتی به مقدار زیاد تولید شده و در کارهای بنایی که مقاومت زیاد مورد نظر نیست، مصرف می‌شود. سیمان بنایی از اختلاط سیمان پرتلند معمولی با جسم پرکننده بی‌اثری (از نظر شیمیایی) مانند گرد سنگ آهک و مواد افزودنی حبابساز، مرطوب کننده و دافع آب به دست می‌آید. حداقل درصد سیمان پرتلند در کشورهای مختلف متفاوت است، در کشور سوئد این نسبت (40%) و در ایالات متحده و کانادا (50%) و در بریتانیا (75%) می‌باشد. منظور اصلی از مصرف سیمان بنایی، دستیابی به خاصیت خمیری بهتر، کارآیی و آب‌نگهداری بیشتر و کاهش جمع‌شدگی ملات است. اختلاط این نوع ملات در کارهای بزرگ، بهتر و ساده‌تر انجام می‌شود. بعضی سیمانهای بنایی آمیخته‌ای از سیمان پرتلند، آهک مرده و مواد مضاف هستند. در ملات سیمانی نیز می‌توان به جای آهک، سیمان بنایی افزود. 

ملاتهای سیمان ـ پوزولانی و آهک ـ پوزولانی 

این قبیل ملاتها دارای سابقه دیرینه هستند، به طور کلی مواد پوزولانی به موادی گفته می‌شود که به تنهایی خاصیت چسبندگی ندارند، ولی با آهک و با وجود آب در درجه حرارتهای عادی ترکیب شده و نوعی سیمان تولید می‌کنند. نام پوزولان از خاکستر آتشفشانی بسیار فعالی که از ناحیه‌ای واقع در ایتالیا به نام پوزولی استخراج می‌گردید، گرفته شده است. به جای سیمان پرتلند می‌توان از سیمانهایی که از آسیاب کردن مواد پوزولانی و اختلاط با سیمان پرتلند یا آهک شکفته ساخته می‌شوند، استفاده کرد. این ملاتها در برابر حمله مواد شیمیایی بخصوص سولفاتها پایدار هستند. مواد پوزولانی یا طبیعی هستند مانند پوکه سنگها و کف سنگهای آتشفشانی و خاک دیاتومه، یا مصنوعی مانند سرباره کوره آهنگدازی و گرد آجر، نمونه‌ای از این ملاتها از مخلوط کردن گرد آجر و آهک در کشورهای شرقی، ساخته و مصرف می‌شده است که در ایران به نام سرخی و در هندوستان به اسم سورکی و در مصر به نام حمرا نامگذاری شده است. بعضی مواد پوزولانی در درجه حرارتهای عادی فعال نیستند، ولی در اثر گرم کردن تا دمایی معین، فعال و برای ترکیب با آهک و سیمان آماده می‌شوند. 

ملاتهای سیمان ـ پوزولانی و آهک ـ پوزولانی، دیرگیر بوده و دارای مقاومت چندان زیادی نیستند ولی برای مصرف در نقاطی که احتمال حمله سولفاتها موجود باشد، مناسبند. 

  ملات ماسه آهک 

ماده پرکننده این ملات، ماسه و ماده چسباننده آن، آهک است. ملات ماسه آهک ملاتی است هوایی و برای گرفتن و سفت و سخت شدن به دی اکسید کربن موجود در هوا نیاز دارد. این ملات برای مصرف لای جرز مناسب نیست، زیرا دی اکسید کربن لازم نمی‌تواند به داخل آن نفوذ کند و فقط سطح رویی آن کربناتی می‌شود، از این رو ملات برای اندود سطوح مناسب است. این ملات برای گرفتن و سخت شدن باید مرطوب بماند، زیرا در غیاب آب عمل کربناتی شدن انجام نمی‌شود، از این رو ملاتهای آهکی را باید در مکانهای مرطوب به کار برد و تا پایان مدت عمل آمدن نمناک نگاه داشت. چنانچه ملات ماسه آهک قدری خاک داشته باشد (اصطلاحاً ماسه کفی)، بهتر است، زیرا از ترکیب خاک ماسه با آهک، همان طور که در ملات گل آهک گفته شد، ترکیبهایی ایجاد می‌شود که گاز کربن هوا در آنها دخالتی نداشته و به گرفتن ملات به صورت آبی کمک می‌کند. وجود آهک نشکفته، آهک دو آتشه (سوخته) و منیزی سوخته در ملات، سبب شکفتن بعدی آنها و ایجاد آلوئک در ملاتهای آهکی و باتارد می‌شود. مشخصات و دانه‌بندی ماسه برای ملات سیمانی در استاندارد 299 ایران درج شده است. 

 ملاتهای قیری 

م ملات قیر از 5000 سال قبل، در ساختمانهایی نظیر برج بابل به کار رفته است. امروزه ملات ماسه آسفالت را برای قشر رویه پیاده‌روسازیها، پوشش محافظ قشر نم‌بندی بامها، پر کردن درز قطعات بتنی کف پارکینگها و پیاده‌روها و مانند اینها مصرف می‌کنند.

 

 

 

 

 

ملات ها از جمله چسبهای ساختمانی می باشند که موجب چسپانیدن قطعات مصالح به یکدیگر می گردند و یا به عبارت دیگر دو قطعه از مصالح ساختمانی را به خود می چسبانند.

البته باید توجه کرد که بجز ملاتها چسبهای دیگری نیز در ساختمان بکار می رود مانند چسب سنگ و یا چسبهای رزینی که به آنها ملات گفته نمی شود.

ملات ها از دو قسمت اصلی تشکیل می شوند . چسب که دارای حجم کمی بوده و به جسم پرکننده که تقریبا" در حدود 80% حجم ملات را تشکیل می دهد بعنوان مثال در ملات ماسه سیمان  سیمان بعنوان چسب و ماسه بعنوان جسم پرکننده نام برده می شود .

بتن سازی در کارگاه کوچک

در کارگاه های کوچک پس از تعیین نسبت اختلاط شن و ماسه باید از پیمانه هائی چوبی  استفاده نمود .

ابعاد این پیمانه ها را باید طوری در نظر گرفت که اولا قابل حمل و نقل برای کارگر باشد ، ثانیا حجم آن طوری باشد که به تعداد صحیح یک متر مکعب شن و یا ماسه را پیمانه نماید مثلاً اگر ابعاد آنرا 50*50 به ارتفاع 25 سانتیمتر بسازیم با 16 پیمانه آن یک متر مکعب شن و ماسه خواهیم داشت و یا اگر ابعاد آنرا 50*50*50 بسازیم با 8 پیمانه یک متر مکعب شن و ماسه خواهیم داشت این پیمانه معمولا با چهار تخته که سطوح جانبی آنرا می پوشاند ساخته می‌شود و کف برای آن نمی سازند و کار با آن بدینگونه است که آنرا روی زمین گذاشته و با بیل آنرا پر می‌کند آنگاه دو نفر کارگر دسته های آنرا گرفته و آنرا بلند می‌کنند و با توجه به اینکه این پیمانه فقط دارای سطوح جانبی می‌باشد و ته ندارد محتویات آن روی زمین خالی می‌شود و یا کناره های همین قالب سطح فوقانی دانه های ریخته شده روی زمین را که تقریبا مخروطی شکل است قدری صاف کرده و پیمانه را روی آن گذاشته و مجدد آنرا پر می‌نمایند و آنقدر این کار را ادامه میدهند تا دانه بندی طبق نظر مهندس کارگاه تکمیل بشود آنگاه مقدار سیمان لازم را روی آن ریخته این توده شن و ماسه آماده برای اختلاط می‌باشد ، این پیمانه ها در مواقعی بکار می رود که بتن ریزی به مقدار کم بوده و مخلوط کردن دانه ها با دست انجام بگیرد و یا اینکه از بتونیر بدون پیمانه استفاده شود . برای پیمانه کردن شن و ماسه هرگز نباید از بیل استفاده نمود زیرا تقریبا هیچوقت بیل پر شده دو نفر از لحاظ حجم و یا وزن با هم مساوی نیست و حتی بیل پر شده یک نفر در ساعات مختلف کار با هم متفاوت می‌باشد .

در کارگاه های کوچک پس از تعیین نسبت اختلاط شن و ماسه باید از پیمانه هائی چوبی  استفاده نمود .

ابعاد این پیمانه ها را باید طوری در نظر گرفت که اولا قابل حمل و نقل برای کارگر باشد ، ثانیا حجم آن طوری باشد که به تعداد صحیح یک متر مکعب شن و یا ماسه را پیمانه نماید مثلاً اگر ابعاد آنرا 50*50 به ارتفاع 25 سانتیمتر بسازیم با 16 پیمانه آن یک متر مکعب شن و ماسه خواهیم داشت و یا اگر ابعاد آنرا 50*50*50 بسازیم با 8 پیمانه یک متر مکعب شن و ماسه خواهیم داشت این پیمانه معمولا با چهار تخته که سطوح جانبی آنرا می پوشاند ساخته می‌شود و کف برای آن نمی سازند و کار با آن بدینگونه است که آنرا روی زمین گذاشته و با بیل آنرا پر می‌کند آنگاه دو نفر کارگر دسته های آنرا گرفته و آنرا بلند می‌کنند و با توجه به اینکه این پیمانه فقط دارای سطوح جانبی می‌باشد و ته ندارد محتویات آن روی زمین خالی می‌شود و یا کناره های همین قالب سطح فوقانی دانه های ریخته شده روی زمین را که تقریبا مخروطی شکل است قدری صاف کرده و پیمانه را روی آن گذاشته و مجدد آنرا پر می‌نمایند و آنقدر این کار را ادامه میدهند تا دانه بندی طبق نظر مهندس کارگاه تکمیل بشود آنگاه مقدار سیمان لازم را روی آن ریخته این توده شن و ماسه آماده برای اختلاط می‌باشد ، این پیمانه ها در مواقعی بکار می رود که بتن ریزی به مقدار کم بوده و مخلوط کردن دانه ها با دست انجام بگیرد و یا اینکه از بتونیر بدون پیمانه استفاده شود . برای پیمانه کردن شن و ماسه هرگز نباید از بیل استفاده نمود زیرا تقریبا هیچوقت بیل پر شده دو نفر از لحاظ حجم و یا وزن با هم مساوی نیست و حتی بیل پر شده یک نفر در ساعات مختلف کار با هم متفاوت می‌باشد .

حتی المقدور برای ساختن بتن حتی به مقدار کم باید از ماشین های بتن سازی ( بتونیر) استفاده نمود ، چنانچه به بتونیر دسترسی نباشد باید دو نفر کارگر با بیل در دو طرف توده شن و ماسه پیمانه شده ایستاده و آهسته آهسته از زیر توده را مخلوط نمایند پس از آنکه یک بار تمام توده را جابجا نمودند بار دیگر نیز آنرا مخلوط نمایند و توجه داشته باشند که حتما محتویات بیل را روی نوک توده جدید خالی نمایند زیرا دانه ها روی مخروط تشکیل شده غلطیده و بخوبی مخلوط خواهد شد آنگاه از کنار آنرا با آب مخلوط نموده و پس از بدست‌ آوردن بتن کاملا مخلوط شده و همگن بلافاصله آنرا مصرف نمایند در مورد ساختن بتن باید از مخلوط کردن کلیه توده با آب خودداری نموده و باصطلاح در مورد بتن نباید اخوره ( آبخوره ) درست کرد زیرا در این صورت آب به مقدار وسیعی سیمان موجود در لایه های بالائی را شسته و به قسمتهای زیرین شن و ماسه می برد که در این صورت سیمان به نسبت مساوی بین قسمتهای مختلف بتن تقسیم نشده و مخلوط همگن بدست نمی دهد همانطوریکه گفته شد در موقع بتن سازی باید حتما از ماشینهای بتن ساز استفاده نمود .

بتونیرها دارای گردنده ای هستند که به آهستگی حول محوری مایل نسبت به افق میگردد و به وسیله تیغه هائی که در داخل آن تعبیه شده محتویات خود را مخلوط می‌نماید نوع بزرگتر آن دارای پیمانه می‌باشد که این پیمانه جهت شن و ماسه است و گنجایش آن بر حسب لیتر روی آن قید شده است این پیمانه به وسیله کارگران از شن و یا ماسه پر شده آنگاه به وسیله اهرمی محتویات آن به داخل دیگ خالی می‌گردد .

باید دقت شود زمان مخلوط کردن کلیه دفعات بتن سازی مساوی باشد و تقریبا هر بار 5/1 دقیقه بعد از اضافه نمودن آخرین جزء بتن به دستگاه فرصت داده شود تا شن و ماسه را مخلوط نماید قبل از بارگیری مجدد دستگاه باید دقت شود که کلیه محتویات دفعه قبل تخلیه گردد . شروع کار همیشه مقداری سیمان و ماسه به بدنه دیگ مخلوط کننده می چسبد بدین لحاظ مشخصات اولین قسمت بین با سایر دفعات متفاوت خواهد بود برای جلوگیری از این موضوع بهتر است قبل از شروع کار قدری سیمان و ماسه را در دیگ بتونیر چرخانیده و تخلیه نمایند آنگاه مخلوط اصلی را بارگیری کنند بدین ترتیب مشخصات کلیه یقسمتهای بتن یکسان خواهد بود . بهتر است تمام محتویات دیگ به روی زمین و حمل آن به وسیله فرقون خود داری شود زیرا این جابجائی ها ممکن است اجزاء متشکله بتن را از همدیگر جدا نموده و کیفیت کار را پائین بیاورد بطور خلاصه با هر وسیله که بتن جابجا می‌شود اعم از پمپاژ یا دمپر یا باگت های حمل بتن می باید توجه شود که اجزاء متشکله بتن از همدیگر تفکیک نشود . بعضی از ماشینهای بتن سازی دارای ظرف آبی می‌باشد که پس از تنظیم آب لازم را به داخل دیگ خواهد ریخت باید توجه داشت که همیشه باندازه کافی آب داخل این منبع موجود باشد اگر چنین دستگاهی روی بتونیر نصب نباشد جهت آب ریختن در مخلوط می باید از سطلهائی که قبلا ظرفیت آن را معلوم کرده ایم استفاده نمود و مقدار آب ریخته شده داخل دیگ دقیقا مشخص بوده و در دفعات مختلف بتن سازی به یک مقدار آب مصرف نمود .

بتن باید بحدی روان باشد که دانه های آن بخوبی روی یکدیگر غلطیده و کاملا آرماتورها را احاطه نموده و گوشه های قالب خود را کاملا پر نموده و کلیه هوای موجود در قالب از آن خارج شود و باید حداقل آب ممکنه را که برای انجام کارهای فوق لازم است مصرف نمود زیرا همانطور که قبلا توضیح داده شد آب بیشتر از اندازه تبخیر شده و جای آن به صورت لوله های موئین باقی مانده و سبب پوکی قطعه بتونی می‌گردد . پس از اتمام کار دیگ بتونیر می باید به وسیله آب و قدری ماسه تمیز شده و برای روز بعد آماده باشد قبل از شروع کار می‌باشد تیغه های داخل دیگ معاینه شده و از سالم بودن آن مطمئن شویم همچنین وسائل توزین و منابع آب بتونیر باید کنترل شده مخصوصا عقربه های توزین مصالح باید به وسیله چند کیسه سیمان که وزن آنها معلوم است کنترل شود .

روز قبل از بتن ریزی باید کلیه مصالح و ابزار کار از قبیل شن و ماسه ـ سیمان ـ آب ـ گازوئیل ـ روغن فیلتر گازوئیل ـ بیل ـ فرقون ـ و غیره در پاکار ( مرکز بتن سازی ) حاضر بوده و به وسیله سرپرست بتن ریزی بازدید شود مخصوصا کار بتونیر سیم های بکسل ـ تسمه های نقاله از روز قبل آزمایش شود .

بتن ریزی

قبل از بتن ریزی باید کلیه آرماتورها با نقشه کنترل شود ، مخصوصا دقت شود که آرماتورها به همدیگر با سیم آرماتوربندی بسته شده باشد و اگر جائی فراموش شده باشد مجددا بسته شود . فاصله آرماتورها یکنواخت باشد زیرا اغلب اتفاق میافتد که در تیرهای اصلی که آرماتورها نزدیک همدیگر بسته می‌شود فاصله بین‌ آرماتورها یکنواخت نیست ، بعضی از آنها بهمدیگر چسبیده و نیز بعضی با فاصله از همدیگر قرار میگیرند این موضوع باعث می‌شود که بتن نتواند کلیه میله گردها را احاطه نموده و قطعه همگن و توپری به وجود بیاورد . باید محل بتن ریزی عاری از خاک و مواد زائد باشد اگر بین اتمام کار آرماتوربندی و بتون ریزی چند روز فاصله باشد حتما می باید محل کار با دقت بیشتری بازدید شود .

کلیه قسمتهای قالب بندی باید با دقت بازدید شود از استحکام تیرها و دستک ها و قالب ها باید مطمئن بشویم زیرا همانطوریکه میدانیم تا چند روز کلیه وزن بتن و آرماتورهای آنرا همین قالب ها تحمل خواهند نمود و اگر نقطه ضعفی در آن باشد که نتواند بار بتن را تحمل نماید و در موقع بتن ریزی شکسته و فرو ریزد ضرر مالی بزرگی به کار وارد خواهد شد زیرا در روز بتن ریزی که رفت و آمد روی قالب زیاد بوده و هر کس به کاری مشغول می‌باشد مشکل بتوان اقدام به تعمیر کفراژبندی نمود . در تمام روز بتن ریزی حتما باید یک نفر کارگر با تجربه مدام قالب ها را کنترل نموده و اثرات اضافه شدن وزن را روی آنها در نظر داشته باشد و در موقع بروز خطر فوری افراد دیگر را مطلع نماید .

وقتیکه قالب بندی چوبی است و رویه فلزی ندارد باید قبل از بتن ریزی از روغن کاری کلیه قسمتهای قالب مطمئن شویم . این روغنکاری اولا باعث شده آب بتن را نمی مکد و باعث فساد بتن نمی گردد .

در موقع بتن ریزی باید از رفت و آمد زیاد روی آرماتورها جلوگیری نمود زیرا در اینصورت در اثر وزن کارگران در آرماتورها انحنای موضوعی بوجود خواهد آمد . بهتر است از قسمت جلو ( آنطرف که به مرکز تهیه بتن نزدیک تر می‌باشد ) شروع به بتن ریزی نموده و رفته رفته کار را ادامه بدهیم باید کاملا مطمئن شویم که بتن تمام گوشه های قالب را پر نموده و کرمو نمی باشد در مورد ستونها با نواختن ضربه های یکنواخت به بدنه قالب و کوبیدن ، بتن باید در آن ارتعاش ایجاد نمود تا بتن در قالب بخوبی جابجا شود .

و در دالها و تیرها و سقفها باید با کوبیدن مداوم بتن آنرا به تمام گوشه های قالب راهنمائی نموده و جسم توپری بوجود آوریم . در بتن ریزی با ارتفاع زیاد بهتر است آنرا در لایه های 30 سانتیمتری ریخته و هر لایه را بخوبی کوبیده و بعد لایه بعدی را بریزیم در بتن ریزی سقف باید سطح آنرا کاملا ماله کشی نموده و در مواقع ماله کشی باید توجه داشت که کلیه میله گردها و تنگها داخل بتون قرار گرفته و حداقل 5/2 سانتیمتر روی آن با بتن پوشیده شود این مقدار معمولا در نقشه های اجرایی قید شده است .

در موقع بتن ریزی های با ارتفاع زیاد مانند دیوارها و سدها چنانچه آب اضافی بتن بالا بیاید باید بتن بعدی را قدری خشک تر ریخت تا این آب جمع شود باید حمل بتن به صورت پیوسته انجام گیرد تا حتی المقدور اجزاء آن از همدیگر جدا نشود . در مواقعی که بتن باید به راههای دور حمل گردد باید حتما از ماشینهائی که دارای منبع گردان می‌باشند استفاده نمود . در مواقعی که مشاهده کنیم اجزاء بتن در اثر حمل و نقل از یکدیگر جدا شده است قبل از مصرف باید به وسیله بیل چند بار بتن را برگردان نمود .

تا آنجا که ممکن است بهتر است که بتن ریزی بدون وقفه انجام گیرد . بطوریکه در موقع سخت شدن یکپارچه باشد ولی نظر باینکه این کار همیشه ممکن نیست و گاهی مجبور هستیم که بتن ریزی را تعطیل نموده و کار را دوباره شروع کنیم در چنین مواقعی می باید محل قطع بتن حتما با نظر مهندس کارگاه انجام شود زیرا محل قطع بتن باید در جائی باشد که نیروهای وارده صفر بوده و یا حداقل باشد در موقع قطع بتن ریزی باید چند عدد فولاد کمکی در مقطع گذاشته شود روز بعد باید سطح قطع شده کاملا با آب شسته شده و از گرد و خاک و مواد اضافی پاک گردد آنگاه باید با قدری دوغاب سیمان خالص محل را اندود نموده آنگاه بتن ریزی جدید را شروع نمود و بهتر است حتی المقدور از مصرف چسب و هر گونه مواد دیگر در بتن خود داری گردد .

جتی المقدور باید بتون در محل نهائی ریخته شود و از تکرار حمل آن خودداری گردد اگر تراکم آرماتور درگودی قابل ملاحظه و زیاد باشد باید ناودان و یا تیغهائی پیش بینی شود که بتن را به ته قالب برساند و فرو ریختن بتون از لابلای آرماتورها مجاز نیست زیرا ممکن است باعث جدا شدن مواد متشکله بتون گردد . اگر تراکم آرماتور در کف و قالب باشد باید در آن قسمت از بتون از مصالح ریز دانه تری استفاده شود و یا اگر ممکن باشد اول چند سانتیمتر ( طبق نقشه ) در کف قالب بتون بریزیم آنگاه شبکه آرماتور را در جای خود قرار دهیم ولی این کار در اغلب مواقع امکان ندارد .

 

کلیات ارماتور

کلیات
هر نوع فولاد به صورت میلگرد یا سیم که به عنوان آرماتور در بتن مسلح به کار می‌رود باید مطابق استانداردهای معتبر تولید شده و دارای برگ شناسایی کارخانه سازنده باشد.

انواع فولاد

انواع فولاد مصرفی در بتن مسلح از نظر روش تولید، جوش‌پذیری، شکل‌پذیری، شکل رویه و قطر اسمی به شرح زیر می‌باشند.
روش تولید
الف: فولاد نورد شده در حالت گرم (گرم نورد شده).
ب: فولاد اصلاح شده در حالت سرد به وسیله عملیات مکانیکی از قبیل پیچاندن، کشیدن، نورد کردن یا گذراندن از حدیده (سرد اصلاح شده).
پ: فولاد ویژه که با گرمایش و آبدادگی سخت شده است (گرم عمل آمده).
جوش‌پذیری
فولاد از نظر جوش‌پذیری به سه رده زیر طبقه‌بندی می‌شود.
الف: فولاد جوش‌پذیر که با تجهیزات و روشهای متداول قابل جوشکاری است.
ب: فولاد جوش‌پذیر مشروط که در شرایطی معین با تجهیزات و روشهای معین قابل جوشکاری است.
پ: فولاد جوش‌پذیر که با وسایل متعارف قابل جوشکاری نیست.
شکل‌پذیری
فولاد از نظر شکل‌پذیری به سه رده زیر طبقه‌بندی می‌شود.
الف: فولاد نرم که منحنی تنش - تغییر شکل نسبی آن دارای پله تسلیم مشهود است.
ب: فولاد نیم‌سخت که منحنی تنش - تغییر شکل نسبی آن دارای پله تسلیم بسیار محدود است.
پ: فولاد سخت که منحنی تنش - تغییر شکل نسبی آن فاقد پله تسلیم است.
شکل رویه
الف: میلگرد آجدار
ب: میلگرد ساده

قطر اسمی
الف: آرماتور به صورت کلاف، شاخه و شبکه‌های جوش شده یا بافته شده در کارخانه برای مصرف عرضه می‌شود و تفکیک آرماتورها بر اساس قطر اسمی آنهاست.
ب: قطر اسمی میلگرد ساده قطری است که در برگ شناسایی ذکر می‌شود و معادل قطر دایره هم‌مساحت با مقطع عرضی نظری میلگرد و بر حسب میلیمتر است.
پ: قطر اسمی، سطح رویه اسمی، و سطح مقطع اسمی میلگردهای آجدار به ترتیب برابر است با قطر، سطح رویه و سطح مقطع میلگردهای ساده صاف هم‌وزن آنها.
ت: در محاسبات وزن، سطح رویه و سطح مقطع میلگرد، قطر اسمی آن و جرم واحد حجم معادل 7850 کیلوگرم در متر مکعب ملاک قرار می‌گیرد.
ث: قطرهای اسمی میلگردها از 5 تا 50 میلیمتر با گامهای مختلف و قطرهای اسمی سیمهای شبکه‌های جوش شده از 4 تا 12 میلیمتر با گام 5/0 میلیمتر می‌باشند.
ج: معمولاً قطرهای اسمی مورد مصرف در بتن‌آرمه و بر حسب میلیمتر به شرح زیر می‌باشند.
50 و 40 و 32 و 25 و 20 و 16 و 12 و 10 و 8 و 6 و 5

بلوک سیمانی

بلوک سیمانی

 کلیات

بلوک سیمانی یا بلوک بتنی از اختلاط سیمان و آب با شن ریزدانه و ماسه یا دیگر سنگدانه‌های مناسب و لرزاندن و متراکم کردن مخلوط و عمل آوردن و مراقبت از آنها در محیط مناسب ساخته می‌شود. بلوکهای سیمانی به اشکال توخالی و توپر ساخته شده و در دیوارهای خارجی و داخلی به صورت باربر و غیر باربر و در تیغه‌های جدا کننده و سقفهای تیرچه بلوک و سایر قسمتهای ساختمان به مصرف می‌رسند. بلوکهای سیمانی بیشتر در نقاطی مرسوم هستند که برای تولید آجر محدودیتهایی وجود داشته باشد. از مزایای این فرآورده، صرفه‌جویی در مصرف مصالح و زمان اجرا، حمل آسان، عایق بودن نسبی حرارتی و صوتی و سهولت در مسلح کردن می‌باشد.

وزن بلوک بستگی به وزن بتنی دارد که بلوک با آن ساخته می‌شود، بلو‌کهای ساخته شده از شن و ماسه طبیعی رودخانه‌ای یا شکسته، دارای وزن ویژه‌ای معمولی و در حدود 2000 کیلوگرم بر متر مکعب هستند، بلوکهای با وزن ویژه کمتر از 1680 کیلوگرم بر متر مکعب را سبک به حساب می‌آورند، در ساخت این بلوکها از دانه‌هایی مانند پوکه معدنی و پوکه ساختگی استفاده می‌شود. مقاومت بلوکهای سبک با وجود کاهش وزن، در مقایسه با بلوکهای معمولی، کاهش چشمگیری ندارد.

بلوکهای سیمانی به لحاظ شکل ظاهری به انواع توخالی باربر و غیر باربر و توپر و آجر بتنی و از نقطه نظر محل مصرف به دیواری توکار و نمادار، تیغه‌ای، ستونی و سقفی گروه‌بندی می‌شوند. بلوکهای ویژه‌ای نیز برای دودکش، نعل درگاه، جدول خیابانها و پیاده‌روها و فرش کف ساخته می‌شود.

 

انطباق با مشخصات و استانداردها

بلوکهای مورد مصرف در هر پروژه باید از لحاظ ویژگیهای فیزیکی و مکانیکی و ابعاد و شکل ظاهری با آنچه در مشخصات فنی خصوصی و نقشه‌ها و دیگر مدارک پیمان ذکر شده است، مطابقت داشته باشند. نمونه‌های انواع بلوک مصرفی شامل بلوکهای توکار و نمادار دیواری و سقفی باید قبلاً به تصویب دستگاه نظارت برسد.

ویژگیها و روشهای آزمایش بلوکها باید مطابق استانداردهای ایرانی زیر باشد:

ـ استاندارد شماره 70 : بلوکهای سیمانی

ـ استاندارد شماره 2909 : استاندارد، ویژگیها و روشهای آزمون تیرچه و بلوک سقفی

ـ هر استاندارد ایرانی دیگری که تا زمان انعقاد پیمان در باره انواع بلوکهای سیمانی تدوین یا تجدیدنظر شود.

تا زمانی که استاندارد ایرانی در برخی موارد تدوین نشده باشد در درجه اول استانداردهای سازمان بین‌المللی استاندارد ISO معتبر خواهد بود و در صورت نبودن استاندارد مذکور به ترتیب استانداردهای آمریکایی ASTM ، بریتانیایی BS و آلمانی DIN ملاک عمل قرار خواهد گرفت.

ویژگیها و حداقل حدود قابل قبول

 بلوکهای دیواری

بلوکهای سیمانی ساده باید به شکل مکعب مستطیل و کاملاً سالم و بدون عیب بوده و سطوح آن چسبندگی کافی با اندود و ملات داشته باشد.

استاندارد ایران شماره 70، سال 1357، بلوکهای توخالی دیواری را به انواع 40×30×20، 40×20×20 و 40×10×20 سانتیمتر گروه‌بندی کرده و جمع طول قطعات توپر را بیش از  کل طول در همان جهت و سطح قسمتهای پر را بیش از (50%) سطح کل بلوک در جهت عمود بر بار وارده و ضخامت حداقل جداره‌ها و پوسته خارجی بلوکهای کوچک را 3 سانتیمتر و بلوکهای متوسط و بزرگ را 4 سانتیمتر تعیین نموده است. ابعاد مذکور اسمی هستند، و اندازه‌های واقعی طول و ارتفاع بلوک را، به خاطر وجود ملات، 1 سانتیمتر کمتر اختیار می‌کنند. رواداری برای طول بلوک 3± و برای عرض و ارتفاع بلوک 5/1± میلیمتر تعیین شده است. علاوه بر اندازه‌های ذکر شده ممکن است بلوکها در ابعاد و اندازه‌های دیگری نیز بنا به توافق خریدار و سازنده تهیه شوند. مشخصات مواد اولیه مصرفی، طرز ساخت و مراقبت از بلوکها و خشک کردن آنها در استاندارد مزبور آمده است که باید از سوی سازندگان رعایت گردد.

مخلوط بتن مصرفی در ساخت بلوک باید از یک پیمانه سیمان پرتلند و 5/3 پیمانه شن (به درشتی حداکثر نصف ضخامت نازک‌ترین دیواره بلوک) و 5/2 پیمانه ماسه و 150-130 لیتر آب برای بتن لرزیده یا 180-160 لیتر برای بتن نلرزیده تشکیل شده باشد، اختلاط می‌تواند با دست یا ماشین انجام شود. در صورتی که ساختن بلوک با وسایل دستی انجام گیرد، مخلوط باید کم‌کم و در قشرهای 5 تا 5/7 سانتیمتر در قالب ریخته و هر لایه جداگانه کوبیده و متراکم گردد تا قالب کاملاً پر شود و سپس روی قالب توسط ماله صاف و همسطح گردد. در صورتی که ساختن بلوک با وسایل مکانیکی انجام گیرد، قالب باید تا ارتفاع معینی بالاتر از سطح نهایی آن پر شده و مخلوط درون قالب پس از لرزاندن، کوبیده و صاف گردد. پس از قالب‌گیری باید بلوکها را بلافاصله از قالب جدا نموده و روی صفحات زیر بلوکی (پالت)[1] به محل مناسبی برای عمل‌آوری منتقل ساخت، چنانچه تولید بلوک به وسیله ماشینهای بلوک‌زنی سیار (تخم‌کن) انجام شود، بستر زیر بلوکها باید صاف، تمیز و عاری از آلودگی و خاک بوده و با بتن یا اندود سیمانی پوشیده شده باشد. همچنین برای جلوگیری از تابش آفتاب، ریزش باران و وزش باد، بلوکها را باید در محلهای سرپوشیده و دور از جریان هوا تولید کرد. در مورد تولید بلوک با ماشینهای خودکار باید به مشخصات فنی خاص ماشین توجه کافی مبذول گردد.

هنگامی‌که دمای محیط از 5 درجه سلسیوس کمتر باشد، باید تولید بلوک در محوطه روباز را متوقف نمود. به منظور جلوگیری از آثار تخریبی ناشی از تابش مستقیم خورشید، خصوصاً در دمای بیش از 25 درجه سلسیوس، وزش باد، شسته شدن توسط باران و آبپاشی نادرست، کاهش سریع درجه حرارت در روزهای اول و سرمای زیاد و یخزدگی، عمل‌آوری بلوکهای بتنی امری است ضروری. فاصله زمانی بین‌ قالب‌گیری بلوکها و آغاز عملیات مراقبت حداقل 4 تا 5 ساعت خواهد بود. عمل‌آوری ممکن است به یکی از روشهای زیر صورت پذیرد:

       الف:  عمل آوردن با آب

       این روش که غالباً در هوای گرم و خشک متداول است به وسایل و تجهیزات خاص نیاز ندارد، جز آبپاشی برای حفظ رطوبت و سرپناه برای حفاظت از تابش آفتاب، باد و باران. در این روش میزان آبپاشی بستگی به شرایط جوی داشته و حدود یک هفته به طول خواهد انجامید. در این روش آبپاشی باید چنان صورت گیرد که صدمه مکانیکی به بلوکها وارد نیامده و در تمام مدت بلوکها مرطوب باقی بمانند.

       ب:   عمل آوردن از طریق گرم کردن

       ین روش در کارهای با ابعاد محدود مورد استفاده است و نیاز به تجهیزات و امکانات زیاد ندارد.

       در این روش بلوکها در مقابل بخاری مجهز به بادبزن قرار گرفته و هوای گرم از بین آنها عبور می‌نماید. روی بلوکها با پوشینه مراقبت[2] به منظور حفظ گرما و رطوبت پوشانیده می‌شود.

       ج:    عمل آوردن با بخار آب

       برای کاهش زمان عمل‌آوری از روش گرم کردن بلوکها با بخار آب استفاده می‌شود. این شیوه عمل‌آوری که بیشتر در تولید انبوه بلوک به کار می‌رود، نیازمند اطاقهای بخار و تجهیزات جنبی آن است. درجه حرارت این اطاقها تا 80 درجه سانتیگراد می‌رسد، افزایش و کاهش درجه حرارت بلوکها در این حالت به آرامی صورت می‌گیرد تا بلوکها ضمن عمل‌آوری، آب خود را از دست ندهند. در این موارد مدت عمل‌آوری به حدود یک روز تقلیل می‌یابد.

       صرف نظر از اینکه عمل‌آوری به چه شیوه‌ای صورت پذیرد، پس از پایان مدتهای تعیین شده فوق، باید بلوکها را به محل مصون از تابش مستقیم خورشید و وزش باد، منتقل، و به مدت 3 هفته تمام آنها را مورد مراقبت قرار داد، تا به طور یکنواخت خشک شوند، به نحوی که میزان رطوبت باقیمانده از (2%) برای بلوکهای با وزن مخصوص 1400 کیلوگرم بر متر مکعب و (5%) برای بلوکهای با وزن مخصوص کمتر از 1400 کیلوگرم بر متر مکعب تجاوز ننماید. مصرف بلوکهای خشک نشده در دیوار باعث جمع‌شدگی کار و ایجاد ترک خواهد شد و از این رو رعایت میزان رطوبت باقیمانده امری الزامی است.

       کلیه بلوکها باید سالم، بدون شکستگی سطوح و لبه‌ها و سایر نواقصی باشند که سبب ضعف بلوک در کار می‌گردد، از این رو بلوکها را باید به هنگام مصرف به دقت مورد بازدید قرار داد و از مصرف بلوکهای معیوب خودداری نمود.

       تاب فشاری متوسط 12 بلوک نباید از 280 کیلوگرم بر سانتیمتر مربع (برای سطوح پر) کمتر شود مشروط بر اینکه تاب فشاری هیچ یک از بلوکها از (75%) مقدار تاب متوسط به دست آمده کمتر نباشد.بلوکهای سقفی

ضخامت تیغه‌های بلوک سقفی حداقل 15 میلیمتر، عرض تکیه‌گاه بلوک سقفی بر روی تیرچه دست کم 5/17 میلیمتر، رواداری در عرض بلوک 2± و در طول و ارتفاع 5± میلیمتر خواهد بود. مصرف سیمان در این بلوک به خاطر نازکی تیغه، قدری بیش از بلوک دیواری است.

 بلوکهای نمادار

بلوکهای نمادار به ابعاد بلوکهای دیواری با نمای صاف و نقشدار تهیه می‌شوند. برای جلوگیری از زخمی شدن و پریدگی لبه‌ها و سطوح در موقع شکستن بلوکهای نمادار جهت مصرف، آنها را در اندازه‌های نیمه و سه قدی نیز می‌سازند. به منظور صاف بودن سطوح در این نوع بلوک باید مصرف سیمان قدری بیشتر از بلوکهای معمولی باشد.

 بلوکهای سبک

بلوکهای سبک دیواری و سقفی به منظور کاهش وزن و بار مرده و تقلیل تبادل حرارتی و صوتی در ساختمان مصرف می‌شوند. این بلوکها را از انواع بتن سبک می‌سازند که معمول‌ترین آنها بتنهای گازی و سبکدانه هستند.

وزن ویژه بلوکهای سبکدانه از 1200 تا 1450 کیلوگرم بر متر مکعب و تاب فشاری متوسط 3 نمونه آنها باید دست کم 70 کیلوگرم بر سانتیمتر مربع (در سطح کل بلوک) و حداقل تاب فشاری یک نمونه 55 کیلوگرم بر سانتیمتر مربع باشد، حداکثر میزان جذب آب در مورد این بلوکها 30 کیلوگرم بر متر مکعب می‌باشد.

مصالح نصب و ملاتها

دوغابها و ملاتها

اتصالات و بستها

حمل و نقل و نگهداری

بارگیری، حمل و باراندازی انواع بلوک باید با دقت انجام شود به نحوی که ضایعات به حداقل ممکن برسد.  بلوکها باید در محل تمیز و سرپوشیده به طور جدا از هم دسته‌بندی شده و از تماس آنها با خاک، مواد مضر، رطوبت و یخ و برف جلوگیری شود.

آزمایش نمونه‌های گرفته شده از بلوک در کارخانه و کارگاه باید منطبق با ویژگیهای مورد نظر در مشخصات کار باشد.

 

ایستگاه تولید بتن

ایستگاه تولید بتن کارگاه‌هایی هستند که بتن را با مقیاس صنعتی و یا تحت شرایط ویژه تهیه کرده و به مصرف کننده عرضه می‌کنند.


در پروژه‌های بزرگ عمرانی مانند راهسازی، سد سازی و برج سازی پیمانکاران بیشتر تمایل به احداث یک ایستگاه تولید بتن با مقیاسی متناسب با نیاز پروژه در منطقهٔ عملیاتی خود دارند. هزینهٔ ساخت و راه اندازی یک ایستگاه به نسبت خریداری بتن مورد نیاز از یک کارگاه تولیدی معمولاً با صرفه تر است. در مدیریت ایستگاه تولید بتن علاوه بر مباحث تئوری و آزمایشگاهی پیرامون بتن و تکنولوژی و طرح اختلاط آن مباحث دیگری مانند تولید بهینه، مدیریت زمان، مهندسی سیستم، حسابداری و بازاریابی نیز مطرح اهمیت دارد.


محتویات

[نهفتن]

طرح اختلاط [ویرایش]

از دیدگاه نحوهٔ تولید بتن می‌توان آن‌ها را به طرح اختلاط خشک و طرح اختلاط تر مجزا کرد.

در طرح اختلاط خشک، در ایستگاه تولید، سیمان و سنگدانه‌ها با یکدیگر طی نسبت‌های وزنی مورد نیاز به صورت خشک ترکیب شده، پس از انتقال به مخلوط‌کن به مخلوط خشک، آب اضافه شده و با چرخیدن میکسر، مخلوط بتن آمادهٔ بهره برداری می‌گردد. در کامیون‌های مخلوط‌کن که برای حمل بتن از این نوع ایستگاه‌ها استفاده می‌شود، باید مخزن نگهدارندهٔ آب نیز بر روی آن نصب شده باشد.

در طرح اختلاط تر، دانه‌های سنگی، سیمان و آب در دیگ بتن که در ایستگاه تولید قرار دارد ترکیب شده و بتنی که به کامیون مخلوط‌کن (تراک میکسر) منتقل می‌شود بلافاصله آمادهٔ استفاده‌است. در ایران سیستم طرح اختلاط تر متداول تر از سیستم طرح اختلاط خشک است. در ادامه بخش‌های ایستگاه طرح اختلاط تر، برای تولید بتن معمولی که در اغلب کارگاه‌های بتن سازی رایج است، آورده شده‌است.


بخش‌های ایستگاه [ویرایش]

اجزای یک ایستگاه تولید بتن با طرح اختلاط تر را می‌توان در موارد زیر خلاصه کرد: دپوی سنگدانه‌ها، سیلوی سیمان، بچینگ پلانت (دستگاه پیمانه و توزین کردن سیمان)، مخزن و کنتور اندازه گیری آب.

مخلوط‌ساز [ویرایش]

مخلوط‌ساز[۱] یا بچینگ پلانت در حقیقت هستهٔ اصلی یک ایستگاه تولید بتن را تشکیل می‌دهد. مخلوط‌ساز با استفاده از پمپ‌های تعبیه شده بر روی دستگاه سیمان را سیلو و سنگدانه‌ها را از دپو، با نسبت‌های مشخص به داخل دیگ بتن ریخته و با استفاده از پمپ آب، مقدار معین عبوری از کنتور آب را نیز به داخل دیگ هدایت کرده، در دیگ این مواد با یکدیگر ترکیب شده و از قسمت تخلیه به داخل مسیر هم‌زن ریخته می‌شود.ظرفیت تولیدی مخلوط‌سازها بر اساس حجم دیگ آن بیان می‌گردد.سه مدل متداول، بچینگ پلانت‌های با حجم دیگ ۰٫۵، ۰٫۷۵ و۱ متر مکعب می‌باشد.

دپوی سنگدانه‌ها [ویرایش]

از نظر اصطلاح معمول در کارگاه‌ها، سنگدانه‌های مورد اشتفاده در تولید بتن به سه گروه ماسه، شن نخودی و شن بادامی طبقه بندی می‌شوند. در ایستگاه تولید بتن هر یک از این مصالح باید کاملا جدا از یکدیگر ذخیره گردند. در هنگام ساخت بتن، اختلاط سنگدانه‌ها با نسبت دقیق و مشخصی صورت می‌گیرد. در مناطق سردسیر سنگدانه‌ها را در سیلوی ویژه‌ای نگهداری می‌کنند تا از سرد شدن مصالح و یخ‌زدگی آنها جلوگیری شود. اما به طور معمول سنگدانه‌ها به صورت دپو شده و در کنارهٔ ایستگاه انباشته می‌گردند. برای جدا نمودن سنگدانه‌های مختلف از دیوار حایل استفاده می‌شود. این دیوارهای حایل در قسمت پشت بچینگ پلانت به صورت شعاعی احداث می‌شوند تا بتوانند حداقل سه ناحیهٔ جداگانه برای دپوی ماسه، شن نخودی و شن بادامی فراهم کنند. مقادیر شن و ماسه مورد نیاز با استفاده از دراگ لاین به سمت سامانه پیمانه کن منتقل می‌شود. دراگلاین جرثقیل ثابتی است که بر روی دستگاه بچینگ پلانت نصب شده و با استفاده از دکل خود تا شعاع قابل توجهی توانایی حمل مصالح به بچینگ پلانت را دارد. شعاع دسترسی در دراگلاین‌هایی که بر روی بچینگ پلانت‌های متداول در ایران نصب می‌شوند حدود ۱۶ متر است.

سیلوی سیمان [ویرایش]

برای نگهداری سیمان مورد استفاده در ساخت بتن مورد استفاده قرار می‌گیرد. به شکل استوانه‌های نسبتا بلندی هستند که بر روی پایه‌هایی بتنی نصب می‌شوند. ظرفیت سیلوهای متداول سیمان در ایران ۳۰۰ تن می‌باشد. تعداد سیلوهای موجود در ایستگاه تولید بتن به میزان تولید بتن در آن کارگاه بستگی دارد.

بچینگ پلانت [ویرایش]

نوشتار اصلی: بچینگ پلانت

بچینگ پلانت (به انگلیسی Batch Plant) هستهٔ اصلی یک ایستگاه تولید بتن است. در بچینگ پلانت با استفاده از پمپ‌های تعبیه شده بر روی دستگاه، سیمان از سیلوها و سنگدانه از دپو، با نسبت‌های مشخص به داخل دیگ بتن ریخته می‌شود. با استفاده از پمپ آب، نیز مقدار معینی از آب به داخل دیگ هدایت می‌شود. در دیگ این مواد با یکدیگر ترکیب شده و از قسمت تخلیه به داخل تراک میکسر ریخته می‌شود. ظرفیت تولیدی بچینگ پلانت‌ها بر اساس حجم دیگ آن بیان می‌گردد. در مدل‌های متداول در ایران، بچینگ پلانت‌ها با حجم دیگ ۰٫۵، ۰٫۷۵ و ۱ متر مکعب می‌باشند.

مخزن و کنتور اندازه گیری آب [ویرایش]

برای تولید بتن، مخزن آب در کنار بچینگ پلانت قرار می‌گیرد و آب به وسیلهٔ پمپ آب به داخل دیگ بچینگ پلانت هدایت می‌شود.کنتور آب وظیفهٔ اندازه گیری میزان هدایت آب به داخل دیگ را دارد.ظرفیت مخازن هم بر اساس نوع و مقیاس ایستگاه تولیدی بتن متفاوت است، اما به طور تقریبی برای یک کارگاه مشخص حدود ده هزار لیتر آب در یک روز کاری مورد نیاز است.

تراک میکسرها [ویرایش]

میکسرها مخازن نگهداری بتن هستند که بر روی کامیونی تعبیه می‌شوند و با سرعت زاویه‌ای مشخصی حول محور مرکزی خود می‌چرخند. به کامیون و میکسر نصب شده بر آن تراک میکسر (به انگلیسی Concrete Transport Truck) گفته می‌شود. تراک میکسرها در بخش مخصوصی در زیر بچینگ پلانت قرار می‌گیرند و از آنجا بتن از دیگ بتن به داخل کامیون تخلیه می‌شود.

محصولات تولیدی [ویرایش]

محصولات تولیدی در ایستگاه‌های تولید بتن، به طور کلی در یکی از این رده‌ها طبقه بندی می‌شوند:

  • بتن آماده یا بتن معمولی (برای پروژه‌های متداول و معمول عمرانی)
  • بتن روسازی (برای روسازی خیابان، بزرگ راه، فرودگاه و جدارهٔ کانال‌ها)
  • بتن حجیم (برای سازه‌هایی که نیازمند بتن ریزی در مقیاس بزرگ هستند مانند سدسازی)
  • فراورده‌های بتنی (مانند لوله، بلوک و بلوک‌های کفسازی)


آجر

آجر از قدیمی ترین مصالح ساختمانی است که قدمت آن بنا به عقیده برخی باستان شناسان به ده هزار سال پیش می رسد ، ولی هنوز به اثبات نرسیده است . در ایران ، بقایای کوره های سفال پزی و آجر پزی در شوش و سیلک کاشان که تاریخ آنها به هزاره چهارم قبل از میلاد می رسد ، پیدا شده است و نیز نشانه هایی از تولید و مصرف آجر در هندوستان به دست آمده که حاکی از سابقه ی شش هزار ساله آن است . ساختمان برج بابل که از آجر بنا شده مربوط به 5000 سال قبل می باشد و امروزه بقایای آن موجود است . از آجرهای ویرانه های یکی از شهرهای بابل در برخی ساختمان های شهرهای بغداد و تیسفون استفاده شده که مربوط به 600 سال قبل از میلاد می باشد .

    واژه آجر (معرب آگور فارسی) بابلی است و نام خشتهایی بوده که بر روی آنها منشورها ،قوانین و نظایر آن را می نوشته اند . گمان میرود نخستین بار از پخته شدن خاک دیوارها و کف اجاق ها به پختن آجر پی برده باشند . کوره های آجر پزی ابتدایی نیز بی گمان از مکان هایی تشکیل می شده که در آن لایه های هیزم و خشت متناوبا روی هم چیده می شدند . در ایران باستان ساختمان های بزرگ و زیبایی بنا شده اند که پاره ای از انها هنوز پا برجا هستند ، نظیر طاق کسری در غرب ایران قدیم ، عراق فعلی . بعد ها تیز ساختمان هایی مانند آرامگاه شاه اسماعیل سامانی ، گنبد کاووس و مسجد جامع اصفهان را با آجر ساختند . پل ها و سدهای قدیمی را نیز با آجر بنا می کرده اند که از آنها می توان پلهای دختر ، سد کبار در قم و غیره را نام برد .

    فن استفاده از آجر آسیای غربی به سوی غرب ، به مصر و سپس روم و آنگاه به سمت شرق ، به هندوستان و چین رفته است . در سده ی چهارم میلادی اروپاییان شروع به استفاده از آجر کردند ولی پس از مدتی ، این کار از رونق افتاد و رواج مجدد آن از سده ی 12 میلادی ، ابتدا از ایتالیا شروع شد و بعد فرانسه و سپس آلمان و آخر سر کشورهای دیگر از آجر در بناهای خود بهره بردند .

    در ایران ، هر جا سنگ کم ولی خاک خوب در دسترس بوده است ، آجر پزی و مصرف آجر معمول شده است . اندازا آجر زمان ایلامی ( مربوط به چغازنبیل ) حدود 10*38*38 سانتی متر بود . پختن و مصرف آجر در زمان ساسانیان گسترش یافت و در ساختمان های بزرگ مانند آتشکده ها به کار رفت . اندازه آجر این دوره حدود 44*44*7تا 8 سانتی متر بود . بعد ها اندازه آجر به 20*20*3 تا 4 سانتی متر کاهش یافت و مدت زمان مدیدی این آجرها تهیه و در دیوارها و سقف ها مصرف شدند؛ ولی برای فرش کف ، آجرهای بزرگ تری به نام ختایی به ابعاد حدود 5*25*25 سانتی متر و باز هم بزرگتر به نام نظامی به اندازه های حدود 5*40*40 سانتی متر تولید شدند . آجر بزرگ را به فارسی تاوه گویند .

    پیش از جنگ جهانی اول ، روس ها در ساختن قزاق خانه ها آجر هایی به ابعاد حدود 5*10*20 سانتی متر مصرف می کردند و از این رو آن را آجر قزاقی نام گذاری کردند که به روش سنتی تهیه می شد . پس از جنگ جهانی دوم ، روش تولید آجر در ایران دگرگون گردید و روش های صنعتی کم کم جانشین روش های سنتی شدند و کارخانه های زیادی احداث شدند که امروزه قادر به تولید انواع آجر های توپر ، سورخ دار ، بلوک های دیواری و سقفی تو خالی و اشکال هندسی مختلف هستند .

    گرچه امروزه کیفیت آجر به علت پیشرفت تکنولوژی پخت و تولید بهبود یافته ولی در اساس کار تغییر چندانی رخ نداده است . شناخت کامل تر مواد اولیه و ویژگی آنها ، ساخت کوره های بهتر و با باز دهی بیشتر ، کنترل دقیق تر پخت و استفاده از ماشین آلات پیشرفته کمک شایان توجهی به توسعه و پیشرفت صنعت تولید آجر کرده است .


 

آجرهای رسی:

    ساخت این فراورده ی رسی هنوز هم به مقدار زیاد مطابق روش های سنتی انجام می شود . البته در نتیجه پیشرفت های تکنولوژی در صد سال اخیر دستگاه های مدرنی با کارایی بسیار بالا ساخته شده است که علاوه بر افزایش تولید ، محصول از کیفیت بالا تری برخوردار می باشد جریان تهیه آجر پنج مرحله عمده را به شرح زیر طی می کند :

•       تهیه و آماده نمودن ماده ی اولیه

•       تهیه گل

•       تهیه ی خشت

•       خشک کردن خشت

•       پختن آجر

تهیه ی آجر در تمام مراحل یاد شده بالا به دو طریق صنعتی و سنتی (ماشینی و دستی ) انجام می شود . واضح است در صورت دقت در روند تهیه مواد اولیه و تولید ، محصول به دست آمده به روش صنعتی با ماشین از کیفیت و کمیت بالا تری برخوردار خواهد بود .

·       تهیه و آماده نمودن ماده ی اولیه :

ماده ی اولیه آجر را عمدتا خاک رس تشکیل می دهد و بیشتر از خاک رس ابرفتی برای تهیه ی آجر استفاده می شود .

ـ خاک رس ابرفتی : همانطوری که از نامش پیداست در نزدیکی سطح زمین یافت می شود و بیشتر آجرهای رسی با کمک آن تولید می شوند . میزان خاک رس در گل آجر بسیار اهمیت دارد . خاک رس زیاد گل آجر را توپر می کند ولی موجب ترک خوردن خشت در هنگام خشک شدن می شود .

ـ ماسه : که از تاثیر عمل فرسایش هوازدگی بر سنگ های سیلیسی حاصل می شود در حقیقت استخوان بندی آجر می باشد . در صورت افزایش مقدار آن آجر ترد و پوک می شود و ضمنا دانه های درشت ماسه در گل آجر در هنگام پختن منبسط و موجب ایجاد ترک های ریز در آجر می شوند .

ـ آهک : در خاک رس و گل آهک وجود دارد . در صورتی که به صورت دانه ریز ، یکنواخت و همگن باشد موجب روشن شدن رنگ آجر می شود و افزایش مقدار آن نقش گداز آور دارد. وجود دانه های درشت آهک در گل آجر پس از پختن آهک زنده تولید می کند .

آهک زنده در هنگام استفاده از آجر ، آب ملات را به خود می کشد و تولید هیدرواکسید آهک یا آهک شکفته می کند ، که بسته به خلوص سنگ 25/1 تا 5/3 برابر حجم اولیه را به دست می آورد و موجب ترکیدن آجر می شود . به این پدیده آلوئک آجر  می گویند .

ـ ترکیبات سولفاتی : به مقدار کم بی ضرر است و در صورت افزایش ، تولید یون اسیدی می نمایند و به آجر و ملات آسیب می رسانند .

ـ ترکیبات آهن دار : نقش گداز آور دارند و رنگ محصول را به قرمز نزدیک می کنند .

ـ نباتات و ریشه گیاهان : ممکن است در گل آجر ریشه ی گیاهان وجود داشته باشند که در حرارت کوره می سوزند و آجر پوک می شود .پس از تهیه ی ماده ی اولیه آن را الک و خوب آسیاب می کنند تا نرم و یکنواخت شود.

  

·       تهیه ی گل و خشت

برای تهیه خشت آجر رسی سه روش متفاوت وجود دارد که در هر روش میزان رطوبت خاک و نوع گل متفاوت است .

o       گل خشک : که با اضافه نمودن آب به میزان حدود 8 تا 12 درصد وزن ماده اولیه تهیه می شود و با کمک پرس خشت شکل می گیرد . بسیاری از آجر های صنعتی و کلیه ی سفال های رسی ساختمانی با روش گل خشک ساخته می شوند .

o      گل سفت : که با اضافه نمدن 20 تا25 درصد وزن ماده اولیه تهیه می شود و با روش ماشینی خشت می زنند . در این روش از ماشین های خشت زنی هیدرولیکی استفاده می کنند . خشت U  به صورت منشوری با قاعده مربع یا مستطیل شکل از دستگاه خارج می شود و سپس آن را با کمک دستگاه برش به قطعات مساوی تقسیم می کنند .

o      گل خمیری : با اضافه نمودن آب به میزان تا حد 60 درصد وزن به خاک تهیه می شود تا خالت خمیری پیدا کنند و بتوان با دست به ان شکل داد . در این روش گل را در درون قالب های چوبی میریزند و با دست شکل می دهند و خشت می زنند .

·       خشک کردن خشت :

زمانی که قطعات از ماشین های شکل دهی خارج می شوند مقدار قابل توجهی رطوبت به همراه دارند . خشک کردن خشت خام قبل از پختن آن به علت جلوگیری از تغییر شکل زیاد و ترک در سطح خشت می باشد و همچنین از صرف هزینه سوخت بیشتر در کوره اصلی و امکان دوده گرفتن کوره به سبب رطوبت اولیه زیاد وو سوخت ناقص جلوگیری می کند .

خشک کردن موجب بروز انقباض می شود و این انقباض  در حدی مجاز است که محصول نهایی دارای اندازه مناسب و دلخواه باشد . جمع شدگی در خشت خشک شده حدودا 10 درصد در هر بعد است . درجه حرارت کوره خشک کن از 40 تا 200 درجه سانتی گراد و زمان خشک کردن از 24 تا 48 ساعت متغیر است که بستگی به نوع رس دارد . حرارت لازم معمولا به کمک گرمای تلف شده از کوره های اصلی فراهم می شود . در کلیه مراحل ، حرارت و رطوبت کاملا تنظیم می گردند تا از انقباض سریع که موجب به وجود آمدن ترک های زیاد می شود ، اجتناب گردد.

در مناطق گرم و خشک از گرمای هوا به منظور خشک نمودن خشت استفاده می کنند.

در این روش نحوه چیدن خشت ها از اهمیت فراوان برخوردار است . به ترتیبی که جریان هوا یک جانبه نباشد چون باعث ایجاد انحنا و تغییر شکل آجر در اثر خشک شدن یک جانبه می شود .

خشت خشکی که برای پختن آجر آماده شده است رطوبتی بین 8 تا 12 درصد به همراه دارد .

·       پختن آجر

گداختن یکی از مهم ترین قدم ها در ساختن آجر می باشد . زمان مورد نیاز با توجه به نوع کوره ، نوع رس و سایر متغییر ها از 40 تا 150 ساعت تغییر می کند . در حال حاضر کوره های تونلی و کوره های متناوب انواع جدیدی از کوره ها می  باشند که مورد استفاده قرار می گیرند . در کوره تونلی آجرهای خشک شده که بر روی واگن های مخصوص چیده شده اند از داخل تونل گذر می کنند و از کانون حرارتی عبور می نمایند و از سوی دیگر خارج می شوند .

در کوره های دیگر ، حرارت به طور متناوب تغییر می کند . در این روش خشت ها ثابت و کانون حرارتی متغییر است . سوخت این کوره ها گاز طبیعی ،نفت یا زغال سنگ می باشد .

به علت غیر استاندارد بودن تولیدات امروزی کوره های چاهی از توضیح درباره آن صرف نظر می نماییم .

کنترل زمان پخت در کوره از اهمیت فراوانی برخوردار است . خشت خام فاقد مقاومت های مکانیکی مورد نظر است و چنانچه آجر بیش از حد حرارت ببیند تغییر شکل می دهد و قابل استفاده نمی باشد .

به منظور اجتناب از بروز ترک حرارت تا دمای 100 تا 120 درجه سانتی گراد به کندی افزایش می یابد . در این دما آب آزاد خشت ها تبخیر و خشک می شود . بعد از خشک شدن خشت ها حرارت به سرعت تا 700 الی 800 درجه سانتی گراد افزایش می یابد و در این دما اب تبلور کائولن تبخیر (دی هیدراته ) می شود و نهایت تخلخل خود را پیدا می کنند . در دمای 800 تا 850 درجه سانتی گراد مواد زود گداز همراه با رس گداخته می شوند و اجزای دیر گداز را احاطه می نمایند و بعد طولی رس ها نقصان می یابد و خشت حرارت دیده به مصالح یکپارچه ای تبدیل می شود .

مصالح تشکیل شده از رس زود گداز در درجه حرارت بین 900 تا 1100 درجه سانتی گراد کاملا گداخته می شوند و مصالح ساختار سنگی پیدا می کند . این مصالح به خوبی در برابر نفوذ آب مقاوم است و مقاومت مکانیکی بالا، مقاومت در برابر یخ بندان و سایر کیفیات یک مصالح ارزشمند را پیدا می کند .

در بعضی از روش های نوین به منظور جلا یافتن سطح آجر در مرحله آخر با تزریق گاز طبیعی سطح آجر می سوزد و تغییر رنگ می دهد و جلا پیدا می کند .

برای جلوگیری از ترک ،آجرها را به آهستگی سرد می نمایند و بعد از آن کنترل نهایی انجام میگیرد و در صورت نیاز به منظور یکنواختی ماشین کاری وسپس آجرهای مرغوب بسته بندی ، انبار یا بارگیری می شوند .

    


 

مشخصه فنی آجر ها :

     برای ارزیابی کیفیت آجر ها ، مشخصه های فنی متعددی توسط سازمان های مرتبط تعیین و مورد استفاده قرار گرفته است . این مشخصات شامل موارد زیر است :

•       دوام

•       رنگ

•       بافت

•       جذب آب

•       تغییرات ابعادی و شکل

•       مقاومت فشاری

•       مقاومت به سایش

•       هدایت حرارتی

•       مقاومت در برابر آتش سوزی

هر یک از مشخصات مذکور در قسمت های زیر بحث می شود :

o      دوام : دوام آجر در مرحله عرق کردن و ذوب مقدماتی به هنگام پخت مواد خام ، حاصل می شود . در حال حاضر سازمان ASTM دو معیار زیر را برای ارزیابی دوام آجرها پیشنهاد کرده است :

الف ـ از آنجا که مقاومت فشاری و میزان جذب آب آجر ها به حرارت پخت بستگی دارند ، این دو مشخصه به همراه ضریب اشباع ، به عنوان معیاری برای تعیین دوام آجر مورد استفاده قرار می گیرند .

ب ـ روش دوم توصیه شده برای ارزیابی دوام آجر ها ، مقاومت فشاری به همراه نتایج آزمایش 50 سیکل یخبندان و ذوب ( طبق روش توصیه شده ASTM  ) ، است .

براساس هر یک از معیار های فوق ، آجرها متناسب با میزان دوام خود به سه گروه :

1.آجر مناسب برای شرایط آب و هوایی سخت (SW)

2.آجر مناسب برای شرایط آب و هوایی معتدل (MW)

3.آجر مناسب برای قسمت های داخلی ساختمان یا شرایط آب و هوایی گرم (NW) تقسیم می شوند . برای انتخاب نوع آجر مقاوم به شرایط آب و هوایی خاص ، معیاری کمّی به نام نمایه آب و هوایی ، که برابر است با حاصل ضرب تعداد متوسط روزهای یخبندان سال در متوسط میزان باران سالیانه در زمستان ( برحسب اینچ ) ، تعریف و مورد استفاده قرار می گیرد . در عین حال برای انتخاب آجر مناسب در هر پروژه ، شرایط نصب آن (سطوح قائم یا غیر قائم ) ، و نیز امکان تماس آن با خاک ملحوظ می گردد . در جدول زیر آجرهای مناسب ( به لحاظ دوام ) ، برای شرایط نصب و آب و هواهای مختلف نشان داده شده اند .

 

http://www.2shared.com/file/kp_VdC_a/New_Microsoft_Office_Word_Docu.html

o      رنگ : رنگ آجر پخته تابع ترکیب شیمیایی مواد خام ، دمای پخت و روش کنترل است . از میان مجموعه اکسید های فلزی موجود در خاک های رسی ، اکسیدهای آهن معمولا بیشترین اثر را را بر رنگ آجر دارند . رس ها ، صرف نظر از رنگ اولیه انها و صرف نظر از نوع اکسید اهن موجود ، در مرحله اکسیداسیون پخت به علت تشکیل اکسید فریک ، به رنگ قرمز در می آیند و چنانچه در هنگام پخت در شرایط احیا قرار گیرند ، به علت تشکیل اکسید فرو ، به رنگ آبی تیره یا ارغوانی تبدیل می شوند . ایجاد شرایط احیا در کوره پخت را FLASHINGمی نامند که با وارد ساختن سوخت مشتعل نشده یا برخی مواد دیگر به کوره حاصل می شود . وجود اهک زیاد در مواد خام موجب تولید رنگ زرد در آجر می گردد . برای یک نوع ماده خام معین ، هرچه دمای پخت بیشتر باشد ، رنگ آجر تیره تر ، میزان قابلیت آب آن کمتر و مقاومت فشاری آن بیشتر خواهد بود . اما در صورت متفاوت بودن ماده خام تولید آجر ، رابطه ی مستقیمی بین رنگ ، میزان قابلیت جذب آب و مقاومت فشاری آن وجود ندارد . در کوره پخت پس از گذشتن از دمای سرخ شدن ، با افزایش دما ، رنگ آجر از قرمز به صورتی ، سفید ،زرد ، زرد مایل به سبز ، سبز و سبز زیتونی (مرحله ذوب شدن مواد و تولید آجر جوش ) تبدیل می شود .

o      بافت سطحی : بافت سطحی آجر ، متناسب با کیفیت و نوع سطح قالب خشت زنی و دستگاه برش است . بسیاری از آجرها با توجه به صیقلی بودن سطح قالب های فولادی مورد استفاده در خشت زنی ها و نیز کیفیت سیم برش قطعات خشت خام در روش تولید آجر از گل سفت ، دارای سطح صاف می باشند . با وجود این ، در صورت نیاز می توان با استفاده از اندوده های ماسه ای یا با ایجاد تضاریس در سطح قالب های فولادی ، سطح را به صورت دانه دانه ، مضرس یا دارای هر بافت دلخواه در اورد . علاوه بر بافت فت سطحی ، می توان در مرحله شکل دهی خشت خام ، رنگ، نقش یا لعاب مورد نظر را نیز روی آن اعمال کرد .

o      جذب آب : میزان یا قابلیت جذب آب در آجرها یکی از معیارهای مهم ارزیابی کیفیت و دوام آنها است . در حال حاضر دو نوع معیار زیر برای تعیین ظرفیت جذب آب آجرها مورد استفاده قرار دارد :

•       جذب آب کلی

•       جذب آب اولیه (IRA)

         هر دو معیار فوق در انتخاب نوع آجر مناسب برای شرایط خاص ، نقش مهمی دارد.

میزان یا قابلیت جذب آب آجر بر حسب درصد بیان شده و برابر با نسبت وزن آب جذب شده به وسیله آجر تقسیم بر وزن خشک همان آجر است . میزان جذب آب آجر به دو صورت زیر تعیین می گردد :

      الف ـ نمونه آجر به مدت 24 ساعت و در دمای اتاق آزمایش در آب قرار داده شده و پس از این مدت جذب آب آن محاسبه می گردد .

     ب ـ نمونه آجر به مدت 5 ساعت در آب در حال جوش قرار داده شده و سپس جذب آب آن تعیین می شود .

براساس ارقام به دست آمده در دو آزمایش الف و ب  ، ضریب اشباع آجر از رابطه زیر محاسبه می شود :

            میزان جذب آب در آزمایش (الف)

                                   = ضریب اشباع

          میزان جذب آب در آزمایش (ب)

از ضریب اشباع نیز برای ارزیابی دوام آجرها استفاده می شود .

     میزان جذب اولیه (IRA) یا مکش آجر عبارت است از قدرت جذب آن در اولین دقیقه تماس با آب و در واقع این میزان ، رابطه مستقیمی با عملکرد آجر در تماس با ملات دارد . نتایج آزمایش های انجام شده نشان داده است چنانچه مقدار مکش  یا جذب اولیه آجر بیشتر از 55/1 کیلوگرم در دقیقه در متر مربع ( 30 گرم در دقیقه در سطح 30 ایینچ مربع ) باشد ، درز اتصال قوی و ضد آب بین آجر ها تشکیل نخواهد شد ، بنا براین این نوع آجرها باید پیش از مصرف و به منظور جلوگیری از جذب بیش از حد آب ملات ، مرطوب شوند . آجرهایی که دارای قابلیت مکش آنها بر اثر جذب رطوبت هوا از بین نرود .

o      تغییر ابعادی و شکل : از آنجا که رس ها در مراحل خشک کردن خشت خام و پختن آجر انقباض می یابند ، تغییرات حجمی حاصله باید به گونه ای در تعیین ابعاد قالب های خشت زنی و نیز فاصله سیم های برش در روش گل سفت ملحوظ گردند ، تا آجر پس از پایان مرحله پخت دارای ابعاد مورد نظر باشد . مقدار انقباض حاصل از مراحل خشک شدن و پختن آجر بسته یه نوع رس متفاوت بوده و در محدوده زیر تغییر می کند :

•       انقباض ناشی از خشک شدن 2 تا 8 درصد

•       انقباض ناشی از پخت 5/2 تا 10 درصد

       مقدار انقباض حاصله در مرحله پخت ، تابع دمای کوره است . هرچه دمای پخت بیشتر شود ، رنگ آجر تیره تر و انقباض آن نیز بیشتر است . در نتیجه در مواردی که برای ایجاد رنگ های مختلف در اجر از دماهای زیاد استفاده می شود ، باید انتظار داشت که اندازه اجر ها با یکدیگر متفاوت باشد . در واقع کنترل یکنواختی ابعاد اجرها ی تولید شده در یک کارخانه ، به علت تغییر در نوع مواد خام و نیز شرایط پخت ، عملا غیر ممکن بوده و به همیین علت در استاندارد های مختلف تغییرات ابعادی مجاز اجرها تعییین شده است .

استاندارد ASTM، تغییرات ابعادی مجاز را برای آجرها مطابق جدول زیر توصیه کرده است :

 

http://www.2shared.com/file/VVsK6KSo/New_Microsoft_Office_Word_Docu.html

تغییر شکل در اجرها به معنی ان است که به هنگام قرار گرفتن آجر در سطحی صاف ، همه نقاط ان با سطح در تماس نبوده و اصطلاحا قسمتی از اجر دارای پیچیدگی است . مقدار تغییر شکل یا پیچیدگی مجاز اجرها تابع نوع و ابعاد اجر است . این مقادیر مجاز بر حسب ASTM ارائه می گردد .

o      مقاومت فشاری : مقاومت فشاری آجر یکی از مشخصه های فنی مهم ان است که با ویژگی مهمی چون پایداری آن نیز در ارتباط مستقیم است . بعلاوه مقاومت فشاری آجر با توان بار بری اجزای ساختمانی ساخته شده از آجر ، مانند ستون یا دیوار بار بر مرتبط است . مقاومت فشاری اجرها در جهت عمود بر سطح اجر خوابیده ، اندازه گیری می شود . البته در برخی موارد ممکن است مقاومت فشاری آجر ایستاده نیز تعیین گردد .

قبل از تعیین مقاومت فشاری ، آجر مرطوب گردیده و در صورت دارا بودن حفره یا گودی در سطح اجر ، این گودی با کمک ملات مقاوم پر می شود . از انجا که مقاومت فشاری یک اجر ممکن است با اجر دیگر متفاوت باشد ، لذا بر طبق استاندارد ها ، مقاومت فشاری 5 یا 10 آجر تعیین و متوسط آنها به عنوان مقاومت فشاری ثبت می شود . تعداد اجرهای مورد ازمایش در استاندارد ASTM، 5 و در استاندارد BS  ، 10 تعیین شده است .

مقاومت فشاری اجرها با میزان تخلخل آن نسبت معکوس داشته و همان طور که اشاره شد به نوع مواد خام ، دما و شرایط پخت نیز بستگی دارد وجود ترک های انقباضی ریز در اخل اجر که ممکن است در مراحل خشک کردن یا پخت حاصل شوند ، بر مقاومت فشاری ان تاثیر منفی دارند .

در حال حاضر ، به علت بهبود شرایط پخت و اعمال کنترل و دقت در تهیه ، آماده سازی و تولید خشت خام ، امکان ساخت آجر با مقاومت های خیلی زیاد حدود 70 الی 150 مگا پاسکال نیز فراهم گردیده است . مقاومت فشاری آجرهای متفاوت معمولا حدود 10 تا 40 مگا پاسکال است. مدول الاستیسیته آجرها بین 5000 الی 30000مگا پاسکال متغیراست .

 

 

 

 

 

 

 

 

 

o      مقاومت به سایش : این مشخصه در اجرهای مورد استفاده برای کفپوش ها اهمیت دارد و مانند مقاومت فشاری ، تابع کیفیت مواد خام و دمای پخت است . از انجا که اجرهای کفپوش در پوشش راهروها ، سالن ها ، پیاده روها و خیابان ها مورد استفاده قرار می گیرند ، بنابراین برای مقاومت در مقابل شرایط ترافیکی مورد نظر باید دارای حداقل مقاومت سایشی در شرایط پیش بینی شده باشند .

براساس شرایط ترافیکی ، پوشش های آجری به چند گروه به شرح زیر تقسیم می شوند :

  نوع1 ـ پوشش هایی که در معرض حرکت وسایل نقلیه و سایش شدید قرار می گیرند ، مانند پوشش خیابان یا خیابان های فرعی ورود به منازل و ساختمان ها .

 نوع2 ـ پوشش هایی که در معرض عبور و مرور شدید انسان قرار دارند ، مانند کفپوش مغازه ها ، مغازه ها ، رستوران ها ، پیاده روها .

 نوع3 ـ پوشش هایی که در معرض عبور و مرور کم انسان قرار دارند ، مانند کف سالن ها ، راهروهای داخلی ساختمان ، پاسیو ها و غیره در منازل مسکونی .

مقاومت به سایش آجرها به یکی از دو صورت زیر تعیین و ارزیابی می گردد :

 الف ـ استفاده از نمایه سایش برابر است با حاصل تقسیم میزان جذب آب بر مقاومت فشاری ضرب در 100 .

 ب ـ تعیین حجم مصالح سایش یافته بر طبق استانداردC418   ASTM ( روش آزمایش مقاومت به سایش بتن به کمک ماسه پاشی ) .

براساس استاندارد های ASTM ، آجرها ، بسته به شرایط ترافیکی مورد انتظار ، لازم است دارای مقاومت سایشی مطابق موارد مندرج در جدول زیر باشند :

http://www.2shared.com/file/Ttmxtt50/New_Microsoft_Office_Word_Docu.html

o      هدایت حرارتی : هدایت حرارتی آجر ، تابع تخلخل و نسبت مواد ذوب شده و بلوری ان است . هرچه تخلخل اجر بیشتر و تراکم آن بیشتر باشد ، قابلیت هدایت حرارتی آن بیشتر کاهش پیدا می کند ، اما با افزایش رطوبت ، این خصوصیت به سرعت افزایش می یابد ، به گونه ای مه با رسیدن رطوبت آجر به 3 درصد حجمی ، هدایت حرارتی 60 درصد ، وبا افزایش ان به 15 درصد ، این ضریب 135 درصد افزایش نشان می دهد . قابلیت هدایت حرارتی دیوارهای آجر کاری با ضخامت های مختلف به شرح زیر است :

               ـ آجر کاریی به ضخامت150 میلیمتر با اجر توپر      kca/m2 /hr72/0

               ـ آجر کاری به ضخامت 200 میلیمتر با اجر توپر     kca/m2 /hr 55/0

               ـ آجر کاری به ضخامت 300 میلیمتر با آجر توپر  kca/m2 /hr    43/0

               ـ آجر کاری به ضخامت 250 میلیتر با اجر مجوف    kca/m2 /hr 36/0

o      مقاوت در برابر اتش سوزی :از آنجا که اجر خود ماده ای است که در اثر پختن در دماهای خیلی زیاد به دست امده است ، مقاومت ان در مقابل اتش سوزی ها و دماهای زیاد عموما خوب بوده است در برخی موارد ممکن است در اثر دما های زیاد ، قسمتی از سطح آجر پوسته شده و تخریب شود و در موارد دیگر با افزایش خیلی زیاد دما ممکن است قسمتی از مواد متشکله آجر مجددا ذوب شده و سطح بیرونی آن حالت شیشه ای پیدا کند هیچ یک از این دو حالت ، مقاومت ذاتی اجر را در مقابل آتش  از بین نمی برد .

مقاومت به اتش سوزی در اجرهای سوراخ دار و مجوف کمتر از آجرهای توپر یا آجر کاری با اجر توپر با همان ضخامت است . در جدول زیر ، زمان مقاومت در مقابل آتش سوزی برای دیوارهای آجر کاری با ضخامت های مختلف نشان داده شده است :

نوع دیوار

زمان مقاومت برحسب ساعت

5/0

75/0

1

5/1

2

3

4

ضخامت دیوار با اجر 80% توپری(mm)

63

76

89

109

127

152

178

ضخامت دیوار با اجر کمتر از 80% توظری (mm)

51

61

71

86

102

122

142

زمان مقاومت دیوارهای آجر چینی در مقابل آتش سوزی

 

 

 

 

تنوع در تولید آجرهای رسی :

    همانگونه که قبلا نیز اشاره شد آجر های رسی بر حسب مواد اولیه و نحوه تولید دارای خصوصیات و ظاهر متنوع هستند . امروزه در دنیا به منظور سهولت عملیات بنایی آجر های رسی در اشکال گوناگون ساخته و به بازار عرضه می شوند .

 

تقسیمات آجر :

به علت تقسیم پذیری قطعات اجر اشکال جدیدی به شرح زیر در کارگاه قابل تهیه می باشد :

 ـ نیمه: چون اجرهای امروزی از نظر ابعاد حدودا نصف اجرهای ختایی که در اوایل قرن به ابعاد حدودی 5*25*25 سانتی متر در سر تاسر ایران تولید و به مصرف می رسیدند می باشند ، به اجرهای امروزی نیمه می گویند .

 ـ چارک :  اگر آجر را از طول به دو نیمه  مساوی قسمت کنیم به هر قسمت یک چارک می گویند .

 ـ کلوک : اگر آجر را از طول به چهار قسمت مساوی قسمت کنیم به هر قسمت یک کلوک می گویند .

 ـ سه قدی : سه چهارم طول اجر را یک سه قدی می خوانند .

 ـ قلمدانی : اگر اجر را از عرض در جهت طول به دو نیمه مساوی قسمت کنیم به هر نیمه یک قلمدانی یا گلدانی می گویند .

 ـ کلاغ پر : اگر از اجر منشوری که یک وجه آن یک عرض و وجه دیگر آن نصف طول آجر باشد جدا کنیم به باقی مانده کلاغ پر می گویند .

 ـ الماسی : اگر از اجر دو منشور مساوی و متساوی الساقین که هر وجه انها نصف عرض اجر باشد به طور قرینه از عرض اجر جدا کنیم اجر الماسی به دست می اید .

مصرف تکه اجر در قسمت های درونی و پشت کار و نیز در مکان هایی که مصرف اجر درست مقدور نباشد و یا جزئیات معماری و نماسازی ایجاب نماید مجاز می باشد .

 

 

 

 

 

انواع آجر رسی :

سال های متمادی است که کلمه آجر به مفهوم آجر رسی است ، ولی در کاربرد امروزه این کلمه توضیح دهنده شکل قطعه ، صرف نظر از نوع مصالح نیز می باشد . در تداول عامه ، آجر مکعب مستطیلی است که ابعاد ان به اندازه ای است که به راحتی با یک دست قابل حمل است ، مانند اجر سیمانی ، اجر موزاییک و نظایر ان .

اندازه اجر در ایران قدیم مدت مدیدی 20*20*3 تا 4 سانتی متر بوده و هنوز هم در روستا ها و برخی از شهرهای کوچک به این اندازه تولید می شود . اصطلاحاتی از قبیل دیوار نیم اجره ، یک اجره ، یک اجره و نیمه و ... غیره که از سابق باقی مانده است ابعاد ذکر شده در فوق را در ذهن تداعی می کند .

به طور کلی نام گذاری آجر ممکن است به تبع محل تولید اجر یا تامین مصالح خام ، روش ساخت ، مورد استفاده ، رنگ ، بافت ، و غیره انجام گیرد . عمده ترین تقسیم بندی در کشور های صنعتی برای اجرهای رسی عبارت است از : اجر معمولی ، اجر نما ، اجر مهندسی ، که مورد استفاده آن در نقاط خاصی از ساختمان مانند زیر لایه نیم بند و پی و دست انداز بام و منظور های ویژه است .

علاوه بر اندازه و شکل اجر ، فرایندی که در ساخت آن به کار می رود ، منتج ، به انواع مختلف آجر می شود . در انچه که در پی می اید اجمالا به اجرهای جوش ، لعابی و ماسه اهکی پرداخته می شود که برای ساخت هر کدام علاوه بر مصالح ویژه ، فرایند خاصی نیز به کار می رود .

·       آجر جوش یا کلینکر :

آجر جوش آجر خاصی در صنعت سفال پزی است که در کشورهای صنعتی دارای اهمیت ویژه ای است و انرا با خاک مرغوبی که در گرمای بالا تر از 1000 درجه سلسیوس خمیری نشود ، می پزند . مدت توقف آجر جوش در کوره کمی از آجر معمولی بیشتر است و آن را به اندازه ای در کوره نگاه می دارند که دانه های خاک عرق کنند و به یکدیگر بچسبند و اجر به صورت یکپارچه درآید .

تفاوت دمای عرق کردن و خمیری شدن خاکی که به مصرف تهیه آجر جوش می رسد باید زیاد و حدود 190 تا200 درجه سلسیوس باشد تا در گرمای کوره خمیری نشود . چنین خاکی معمولا در طبیعت کمیاب است و باید آن را از مخلوط کردن خاک های مختلف ساخت .

مقدار اکسید های قلیایی خاک اجر از 5/1 تا 5/2 درصد و میزان Al2o3 آن از 15 تا 25 درصد می باشد . مقدار Fe2o3از 6 تا 8 درصد است و چنانچه بیشتر شود کار گداز اور را انجام می دهد . مقدار آهک محدود بوده  از 7 تا 8 درصد است و چنانچه از این بیشتر شود آجر جوش ، پوک و کج و معوج می شود .

گرمای پخت معمولا بین 1200 تا 1250 درجه سلسیوس بوده و رنگ آجر جوش بستگی به میزان اکسید آهن و درجه پخت دارد و معمولا از سرخ آلبا لوئی و نهایتا تا سیاه است . اگر در خاک ، آهک و قلیایی خاکی زیاد و یا اکسید آهن کم باشد رنگ آن بهی می شود .

قالب گیری با هر دو روش تر و خشک انجام می گیرد و چنانچه از شیسست ، به جای خاک استفاده شود روش خشک انتخاب می شود . آجر جوش ممکن است به صورت مغز جوش باشد و یا فقط سطح آن جوش شود .

طبق استاندارد آلمان مقاومت فشاری آجر جوش نباید از 35 مگاپاسکال کم تر شود و میزان جذب آب آن باید کم تر از 6 درصد در مورد آجرهای ساختمانی و کم تر از 4 درصد برای آجرهای فرش کف ، و وزن ویژه آن بیش از 9/1 گرم بر سانتی متر مکعب باشد . آجر جوشی که به مصرف فرش کف ، پله ها و پیاده رو ها می رسد باید مقاومت ضربه ای زیاد داشته و سایش آن کم باشد . همچنیین سطح ان باید زبر باشد و پس از سایئده شدن نیز باید زبر بماند . آجر جوش باید در برابر مواد شیمیایی و یخبندان مقاوم باشد . در استاندارد اتحاد شوروی سابق ، مقاومت در برابر یخبندان 50 دوره یخ زدن ( تا 17 ـ درجه سلسیوس) و آب شدن ذکر شده است . همچنین در استاندارد ، آجر جوش به 3 گروه با مقاومت های فشاری 40 و 70 و 100 مگا پاسکال با جذب آب 6 و 4 و2 درصد تقسیم بندی شده است .  

آجر جوش برای نما سازی ساختمان ها ، فرش کف پیاده رو خیابان ها ، پوشش بدنه و کف آبرو ها و مجرا های فاضلاب و تونل ها ، ساختن دودکش ها ، فرش کف کارخانه ها ، انبارهای کشاورزی ، سالن های دامداری و پرورش طیور ، استخر های صنعتی و جز این ها مصرف می شود و بیشتر این کاربرد ها به سبب خواص ویژه فیزیکی و مقاومت شیمیایی آن است . در حال حاضر این نوع آجر در ایران تولید نمی شود و جا دارد به دلیل خواص مطلوبی که دارد در توسعه آینده صنایع سفال ، جایی برای آن منظور گردد .

·       آجر لعابی :

برای جلوگیری از نفوذ آب و مواد شیمیایی در آجر و جلا دادن و بهبود کیفیت نمای آجر روی آن را با پوسته نازکی از لعاب می پوشانند . لعاب را روی یک یا چند سطح از اجر که معمولا در نما قرار می گیرند می پزند . دو نوع لعاب وجود دارد ، یکی لعاب گداز آور که پوسته نازک رویی خشت را به هنگام پختن ذوب می کند و به آن می چسبد و با ان یکپارچه می شود ، دیگری لعاب شیششه ای که جنس آن سیلیکاتی است .

لعاب گداز اور ممکن است شفاف باشد ، مانند اکسید سرب ،یا به رنگ سفید باشد مانند اکسید قلع و یا به رنگ های دیگر : اکسید اهن برای رنگ های زرد و سرخ تا قهوه ای ، اکسید اهن منگنز دار برای رنگ سرخ تیره ، هیدروکسید اخن و ایریدیم برای رنگ سیاه ، آهک و اکسید تیتانیم برای رنگ زرد و اکسید مس برای یک دسته رنگ های از ابی روشن تا سبز در لعاب به کار می رود .

·       لعاب را با دستگاه های مخصوص بر رروی اجر می پاشند یا برس بر روی اجر می زنند یا در حین حرکت آجرها بر روی تسمه نقاله ،آن را بر روی اجر می ریزند و یا اجر را در لعاب فرو برده و بیرون می اورند . لعاب را می توان بر روی خشت خشک شده یا اجر پخته شده اندود کرد لعاب را به حالت شل روی اجر اندود می کنند . اجر یا خشت خشک اب انرا می مکد و بخش جامد لعاب روی اجر می ماند ، که این قسمت بعدا در کوره اب شده و به صورت پوسته ای شیشه ای روی ان را می پوشاند . لعاب های شیشه ای شفاف هستند و برای کدر کردنشان ، قدری اکسید قلع یا تیتانیم به انها می افزایند که در موقع سرد شدن لعاب ، ابتدا اکسیدهای قلع یا تیتانیم بلوری شده و لعاب کدر می شود . ضریب انقباض و انبساط لعاب و اجر  باید حدودا مساوی باشند تا در موقع سرد و گرم شدن اجر ، لعاب ترک نخورد .

•       لعاب نمکی : نوعی لعاب ارزان قیمت است که با پاشیدن نمک در کوره به دفعات و ترتیب معین به هنگام پخت اجری که حاوی سلیس زیاد باشد روی ان درست می شود . نمک باید مرطوب باشد تا در سطح رویی اجر نفوذ کند .در گرمای کوره نمک با بخار اب موجود در گازهای احتراق ترکیب شده ، اسید کلریدریک و اکسید سدیم تولید می شود . اسید کلریدریک به همراه گاز از کوره خارجج میشود و اکسید سدیم با سیلیکات آلومینیم ترکیب شده و سیلیکات الومینیم سدیم                                

(Na2o ,Al2o3 , 4Sio2) به وجود می ایدکه به شکل لعاب بی رنگ شفافی روی اجر یا سفال را اندود می کند . با این روش روی تنبوشه فاضلاب و نظایر ان را لعاب می دهند تا از نفوذ آب و مواد شیمیایی در انها جلو گیری شود .

 

 

 

 

 

 

 

 

 

·       آجر ماسه اهکی  :

همان طور که رد مبحث آجر ملاحظه شد فراوری اجر رسی مستلزم مصرف مقادیر معتنابهی خاک رس در هر سال می شود ، به علاوه انرژی مصرفی برای تولید اجر به ویژه در روش های سنتی فوق العاده زیاد است که این موضوع سبب شده است در کشورهای صنعتی مجصولات دیگری را جانشین اجر رسی کنند که از جمله انها آجر ماسه اهکی است .

آجر ماسه اهکی همانطور که از اسمش پیداست از ماسه (سیلیسی) و اهک ساخته می شود . ساخت اجر ماسه اهکی در اواخر قرن نوزدهم در کشور المان اغاز شد .

اب اهک در فشار جو و گرمای عادی باا سیلیس بلوری ترکیب نمی شود و برای انکه با ان ترکیب شود باید تحت فشار و دمای زیاد تر قرار گیرد .  

 

•       روش ساخت و فرایند تولید :

ساخت اجر ماسه اهکی به ط.ور کلی شامل مراحل عمده زیر است :

ـ تهیه و انبار کردن مواد اولیه شامل ماسه سیلیسی و گرد اهک زنده در انبارهای جداگانه

ـ مخلوط کردن مواد اولیه به نسبت معین

ـ متراکم کردن مخلوط به وسیله پرس در قالب های به ابعاد معین به شکل اجر

ـ قرار دادن اجر ها در اتوکلاو و عمل اوردن و سخت کردن انها تحت فشار بخار اب

ـ حمل اجرها  به انبار و بارگیری برای حمل به نقاط مصرف

ماسه سیلیسی یا سنگ سیلیس خرد شده در سنگ شکن یا مخلوطی از انها با دانه بندی پیوسته که معمولا از 1 تا 7 میلیمتر است  با گرد اهک زنده به نسبت 7 تا 10 درصد وزنی اهک و 90 تا 93 درصد ماسه سیلیسی و اب به اندازه کافی مخلوط می شوند . هر گاه بخواهند آجر رنگی تولید کنند ماده رنگی نیز در این مرحله اضافه می شود . مخلوط مزبور به صورت نیمه خشک و با مقدار رطوبت معینی تحت فشار 40 مگا پاسکال به شکل مورد نظر در قالب فشرده می شود . خشت های پرس شده روی واگن قرار گرفته و به داخل اتوکلاو برده می شوند  و در انجا تحت تاثیر بخار اب 200 تا 250 درجه سلسیوس و فشار حدود 16 تا 21 اتمسفر به مدت 4 الی 10 ساعت قرار می گیرند .هرچه فشار و درجه حرارت ات کلاو کم تر باشد مدت بیشتری برای پخت لازم است ولی در عوض کیفیت اجرها بهتر می شود . اتوکلاواستوانه است به طول 10 الی 25 متر و قطر 5/1 تا 2 متر . در اثر واکنش شیمیایی که بین سیلیس و اهک هیدراته در اتوکلاو انجام می گیرد ، کریستال های مقاوم هیدرو سیلیکات کلسیم دور دانه های ماسه در اجر تشکیل می شود که سبب چسبیدن دانه های ماسه به یکدیگر و مقاوم و سخت شدن اجر ها می گردد . بعضی کارخانه ها برای تسریع در عمل گیرش و بهبود کیفیت اجر از اختلاط 10 تا 15 درصد آرد (گرد )سیلیس به جای قسمتی از ماسه استفاده می کنند و برخی 5 تا 10 درصد رس ، برای قالب گیری بهتر خشت ها  به مخلوط ماسه و اهک می افزایند .

پس از سخت شدن اجر ها فشار بخار اتوکلاو را برداشته و واگن های اجر را بیرون می اورند . در هر نوبت بسته به گنجایش اتوکلاو و اندازه اجر ها حدود 400 تا 1000 قالب اجر  ماسه اهکی را به عمل میاورند . ماسه مصرفی باید پاک و اب مورد استفاده باید تمیز و عاری از املاحی باشد که با اهک ترکیب می شوند . مقدار cao  گرد اهک مصرفی باید 70 تا 90 درصد ان ریزتر از 90 میکرون باشد و در نقاطی که ماسه سیلیسی یافت نمی شود میتوان به جای ان از ماسه سیلیکاتی استفاده کرد مشروط بر انکه حداقل سیلیس (Sio2) آن 60 درصد وزنش باشد.

اجر ماسه اهکی به اشکال توپر ، سوراخ دار ، به اندازه حدود آجر رسی یا مضاربی از ان با لحاظ ضخامت ملات و به صورت های تو خالی و لوح در اندازه های مختلف ساخته می شود . لوح برای نما سازی به  کار برده می شود و ممکن است صاف یا به نقش های سنگ بادبر ، باد  کوبه ای ، قیچی و غیره باشد .

ویژگی اجر ماسه اهکی بستگی به جنس مواد خام ، نحوه قالب گیری ، دما و مدت پخت انها دارد . گروه بندی اجرهای ماسه اهکی بر حسب تاب فشاری انها صورت می گیرد . حداقل میانگین تاب فشاری اجرهای کم مقاومت باید 5/7 ، اجر های با تاب متوسط 10 و اجرهای پر مقاومت 15 و اجرهای ممتاز 20 مگا پاسکال و میانگین تاب خمشی انها به ترتیب باید 8/1 ، 2/2 ، 8/2 ، 4/3 ، مگا پاسکال باشد .

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 ویژگی آجر ماسه اهکی :

ضریب تغییرات مقاومت نسبت به میانگین نباید برای اجر ممتاز اط 20 درصد و سایر انواع از 30 درصد تجاوز نماید . اجر ماسه اهکی ، باید 15 دوره یخبندان ( تا 15 درجه زیر صفر ) و اب شدن را تحمل کند. کاهش نسبی مجاز تاب فشار ی پس از ازمایش یخ زدن و اب شدن نباید بیش از 20 درصد باشد . وزن فضایی اجر ماسه اهکی به تاب فشاری ان بستگی دارد و برای اجر های کم مقاومت ، متوسط ، پر مقاومت و ممتاز به ترتیب نباید از 5/1، 7/1 ، 9/1، 1/2 گرم بر سانتی متر مکعب کمتر شود . جمع شدگی ناشی از خشک شدن اجرهای ماسه اهکی ممتاز نباید از 5/2 درصد و در مورد سایر اجر ها از 5/3 درصد بیشتر شود . ظاهر اجرهای ماسه اهکی باید تمیز ، یکنواخت و عاری از ترک و حفره و مواد خارجی مانند  خاک و. اهک و مواد الی باشد . جذب اب اجر ماسه اهکی در 24 ساعت نباید از 8 درصد کمتر و از 20 درصد بیشتر شود .

با اجر ماسه اهکی می توان بناهای چند طبقه با روش اجر کاری مسلح بنا نمود . چون مقاومت فشاری ان خوب است دیوارها و جرزهای ان نسبت به اجر رسی جای کم تری را اشغال می کند . به علت مقاومت سایشی خوبی که دارد می تواند به عنوان کف پوش ممقاومی برای پیاده روها و خیابان ها به کار رود . اجر مماسه اهکی در برابر یخبندان و تغییرات جوی بسیار خوب است . بع علت داشتن سطح کاملا صاف و ابعاد یکسان و رنگ طبیعی  خاکستری روشن و زیبا ، مصرف ان در نما سازی نتایج مطلوبی دراد  ، بخصوص که امکان تولید اجر به رنگ های گوناگون نیز وجود دارد . برخی سطوح داخلی نظیر انبارها ، کارگاه های تولیدی و دفتر های کار را می توان با این اجر  ساخت و نما سازی کرد بدون اانکه نیازی به نازک کاری باشد . بارگیری و حمل و تخلیه اجر ماسه اهکی اسان و افت ناشی از شکست ان کم است .  

تخلخل این نوع اجر کم است و عمل شوره زدگی که در اجر های رسی سبب زشتی نما و نهایتا منجر به تجزیه و متلاشی شدن اجر می شود در اجر های ماسه اهکی اتفاق نمی افتد . اجر ماسه اهکی در مقابل رطوبت مقاوم است و مصرف ان در قسمت های زیر عایق پی و پایین تر از کف زمین بر اجر رسی برتری دارد . در مقایسه با اجر رسی که در تولید ان از خاک رس استفاده می شود و با توجه به نقش خاک رس در کشاورزی و تعادل محیط زیست ، تولید اجر ماسه اهکی با استفتده از منابع سیلیسی و اهکی هیچ  گونه اسیبی به محیط زیست وارد نمی کند . مصرف انرژی در تولید اجر ماسه اهکی نیز کم تر از اجر رسی است .

برای ساختن یک متر مکعب اجر ماسه اهکی که از 92 درصد ماسه و 8 درصد اهک تشکیل شده ، به شرط کارکرد کامل کارخانه در سه نوبت کاری و برای 120 میلیون قالب در 300 روز کاری به مواد و انرژی های زیر نیاز است :

ماسه سیلیسی :                                                                           1700 کیلوگرم(معادل حدود 1250 لیتر )

آهک زنده با 90 درصد وزنی cao:                                                    165 کیلوگرم

اب شامل اب ترکیب ، تولید بخار ،

فضای سبز کارخانه و اشامیدنی :                                                       جمعا 523لیتر

سوخت مازوت :                                                                          55/19 لیتر ( با 2/18 کیلوگرم )

 

سوخت گازوییل برای گرمایش و وسائط نقلیه :                                    1 لیتر

انرژی گازوییل برای گرمایش و وسائط نقلیه :                                     25 کیلو وات ساعت

نیروی انسانی اعم از بخش های تولید ، کنترل کیفیت تعمیرات ،

اداری مالی و مدیریت :                                                             10/1 ساعت

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

·       آجر نسوز :

یک گروه از تولیدات رسی فراورده های نسوز می باشند . خطوط تولید در صنایع سنگین و سبک بی نیاز از بخش کوره و حرارت دهی نیستند . اجر های نسوز به عنوان بخش غیر قابل حذف کوره ها به عنوان استری مقاوم ، ساختار کوره را در مقابل حرارت زیاد حفظ می کنند . مواد اولیه و روند تولید اجر نسوز بر حسب محل مصرف ، حرارت کوره ، محیط شیمیایی ، فشار و سایش و تغییرات درجه دما متغیر است و با حداقل مواد گداز اور انتخاب می شوند . بنابراین خواص نسوزها عبارت است از :

ـمقاومت حرارتی : نسوز ها باید بتوانند حداقل 1580 درجه سانتی گراد را در مححیط شیمیایی و مکانیکی کوره تحمل کنند و شکل و ظاهر خود را از دسست ندهند .

ـ ضریب انبساط و انقباض :  باید دارای ضریب انقباض و انبساط اندکی باشد .

ـ مقاومت شیمیایی : ترکیبات موجود در کوره و نوع سوخت ، محیط شیمیایی خاصی را در حرارت بالا ایجاد می کند که نسوزها باید پایداری لازم را در برابر انها داشته باشند .

ـمقاومت مکانیکی: حجم کوره ، نوع بار گیری  ، ضربات و سایش ناشی از خرد شدن و ذوب اجسام در داخل کوره باید توسط پوشش نسوز تحمل شود .

ـ  ترد نباشد ، ترک نداشته باشد و همچنین ظاهر ان دقیقا برابر مشخصات مورد نظر باشد .

ـ ملاتی که برای چیدن جداره های نسوز انتخاب می شود براساس حرارت کوره با ضریب انقباض و انبساط مشابه اجر سوز و از مواد نسوز  انتخاب می شود .

·       آجر سیمانی : آجر سیمانی به کمک سیمان ، شن و ماسه ساخته می شود و از نقطه نظر خواص و مشخصات فنی برابر بلوک های بتنی هستند . اجر های سیمانی در اشکال  و اندازه های مختلف ساخته می شوند و روند تولید انها نیز مشابه بلوک بتنی است .

·       آجر در کارگاه : عملیات اجر کاری شامل انتخاب نوع اجر ، ملات مصرفی و روش اجرای کار باید براساس مشخصات فنی باشد و به کار بردن آجر های غیراستادارد به هیچ وجه مجاز نیست .

·       ـ آجر فشاری : این نوع اجر که معمولا در سفت کاری و زیر کاری ساختمان به کار می رود به روش دستی تهیه می شود .

·        ـ آجر سفالی : این دسته از اجر های رسی از نظر ساخت ، شکل و رنگ و مشخصات فنی در نهایت دقت تهیه می گردند و بسته به شکل انها در نقاط مختلف ساختمان استفاده می شوند . بعلت جذب کم آب در اجرهای سفالی به منظور چسبندگی مناسب با ملات انواع سوراخدار انها را مورد استفاده قرار می دهند . به علت سطح یکپارچه و یکنواخت انها برای نمای اجری ، نوع سفالی پیشنهاد می شود . این نوع اجر از نظر شکل و ابعاد بسیار متنوع می باشند و انواع مختلف انها بر حسب شکل در نقاط مختلف ساختمان استفاده می شوند . از جمله خواص دیگر اجر های سفالی تو خالی سبکی انها است که خود باعث بالارفتن سرعت کار نیز می شود .

·        ـ آجر قزاقی : این نوع آجر با کیفیت خوب و رنگ سفید تهیه می شود و با توجه به مشخصات مطلوبش در نمای ساختمان استفاده می شود .

·        ـ آجرهای قدیمی : این نوع اجرها در قطعات بزرگتر از استاندارد امروز ساخنه می شدند . علی رغم اینکه به روش دستی تهیه می شده اند ولی دارای مشخصات عمومی بهتری نسبت به تولیدات امروزی بوده اند . اجر نظامی به ابعاد 5*50*50 و اجر ختایی به ابعاد 5* 25*25 (سانتی متر مکعب ) از این گروه می باشند که با توجه به قطور بودن دیوار ، آنها سرعت کار را بهبود می بخشیدند .

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

معایب آجر :

      عمده ترین معایب اجر عبارتند از : پیچیدگی و از شکل افتادگی ، ترک خوردگی ، جوش شدن ، نیم پز شدن ، تیرگی رنگ ، پوکی ، آلوئک و شوره زدگی .

ـ پیچیدگی : پیچیده گی و از شکل افتادگی اجر یعنی خارج شدن شکل ان از مکعب مستطیل به خاطر زیادی خاک رس در خاک آجر . برای جلوگیری از این عیب ، باید خاک اجر را ازمایش و در صورت لزوم ان را اصلاح کرد.

ـ ترک خوردگی : برای ترک خوردگی اجر دلایل مختلفی وجود دارد که عمده ترین انها  وجود ماسه درشت سلیسی یا سیلیکاتی در خاک اجر  و زیادی خاک رس در ان است .

ـ جوش شدن : جوش شدن اجر به دلیل وجود مواد گداز اور مانند اکسیدهای قلیایی در خاک است . عدم تناسب توزیع گرمای کوره در نقاط مختلف ان سبب جوش شدن برخی آجر ها و نیم پز شدن پاره ای دیگر می گردد.

ـ تیرگی : وجود سولفور آهن (Fes2) یا پیریت ، سبب تیرگی رنگ و سیاهی آجر ها می گردد .

ـ پوکی : پوک شدن آجر به علت وجود مواد آلی و کربنات ها در خاک اجر ، زیادی اب در خشت و عدم تراکم کافی ان است .

ـ آلوئک : وجود کربنات کلسیم یا سنگ اهک به صورت دانه درشت در خاک اجر سبب ایجاد آلوئک در اجر می شود ، زیرا سنگ اهک پس از پختن به صورت اهک زنده در می اید و به هنگام مواجه شدن با اب باران یا رطوبت ، می شکفد و حجم ان از 25/1 تا 5/3 برابر افزایش می یابد در نتیجه سبب ترکیدن آجر می شود که به ان الوئک می گویند . برای جلوگیری از بروز این عیب ، خاک اجر را باید سرند کرده و دانه های درشت ماسه را از ان خارج کرد. علاوه بر این ، آجر مورد استفاده در نما را باید قبل از مصرف در اب خیساند تا خوب اب بمکد و چنانکه آلوئک در ان وجود دارد بشکفد عیب ان ظاهر شود .

سفیدک یا شوره زدگی : سفیدک دارای انواع مختلف کربناتی ، سولفاتی ، کلروری و نیتراتی است .

ـ سفیدک کربناتی : چنانچه آجر ، آب اهک موجود در ملات های سیمانی و اهکی را بمکد و سپس این اب اهک با co2هوا ترکیب شود ، caco3تشکیل می شود که روی دیوار ایجاد سفیدک کربناتی می کند . سختی اب ملات نیز سبب تشکیل کربنات کلسیم روی سطوح اجری می شود .  اب باران که معمولا مقداری co2 در خود حل کرده است با کربنات کلسیم موجود در ملات یا اندود خصوصا در کارهای تازه ساز ترکیب می شود و ca(hco3)2می دهد که رو میزند و پس از پریدن co2و اب ، caco3 ان به صورت شوره روی سطوح نمای اجری باقی می ماند . راه جلوگیری از ایجاد این گونه شوره ، خیس کردن کامل اجر و سیراب کردن ان قبل از مصرف و جلوگیری از مکیدن اب اهک ملات ، مصرف نکردن اب سخت در ملات و بالاخره اب پاشی سطوح دیوار نوساز قبل از بارندگی است .

ـ سفیدک سولفاتی : این سفیدک موقعی بروز می کند که ملات مصرفی در دیوار گچی باشد یا در ساخت ملات ، آب سولفات دار مصرف شود ؛ یا خاک اجر ، حاوی سولفات های گوناگون باشد . اب باران و ابهای زیر زمینی که در این گونه کارهای اجری نفوذ می کنند سبب حل کردن سولفات ها در خود و رو زدن انها می شوند و پس از تبخیر ، سولفات های محلول به صورت سفیدک سولفاتی روی نمای دیوار به جا می مانند و این عمل تا انجا ادامه پیدا می کند که سولفات موجود تماما رو بزند . روش جلوگیری از ان ، عدم مصرف آجرهای سولفاتی ، ملات های گچی و اب سولفات دار است .

ـ سفیدک کلروری : در اثر مصرف اسید کلریدریک برای پاک کردن سفیدک کربناتی ، این اسید با کربنات کلسیم ترکیب شده و تشکیل کلرور کلسیم می دهد که پس از خشک شدن نما ، به صورت شوره روی دیوار باقی می ماند . علاوه بر ان سبب جدا شدن ملات از اجر و طبله کردن اندود نیز می شود . همچنین اگر در ملات ، آب کلرودار مصرف شود یا در خاک آجر ، کلرور موجود باشد ، سفیدک کلروری روی سطح دیوار ظاهر می شود . کلرورها به طور کلی دارای خاصیت جذب رطوبت و به اصطلاح نم کش هستند و در هوای نمناک ، نم می کشند و روی دیوار لکه های رطوبت ظاهر می شود. پس از خشک شدن، کلرور به صورت بلوری برجا می ماند . تر و خشک شدن پیاپی دیوار سبب بلوری شدن و غیر بلوری شدن کلرور ها شده و نهایتا منجر به خرابی ملات می گردد . راه جلوگیری از ایجاد این نوع سفیدک مصرف نکردن اب و اجر کلرور دار و خیس کردن دیوارهایی است که قرار است با اسید کلریدریک شسته شوند .

ـ سفیدک نیتراتی : این نوع سفیدک هنگامی ایجاد می شود که اجر از خاک شوره دار درست شده باشد یا در اب و ماسه ملات شوره وجود داشته باشد . شوره نم کش است و در هوای نمناک بخار اب را جذب کرده و دیوار نمناک می شود و پس از خشک شدن ، ان  شوره ای که رو زده است به صورت سفیدک نیتراتی روی دیوار ظاهر می شود . الوده شدن اجر به موادی نظیر ادرار ، پهن و کودها و برخی گیاهان که دارای مواد نیترایت هستند نیز باعث شوره زدگی می شود . مجاورت دائمی کارهای اجری با مواد و اب های نیترات دار سبب پیدایش نیترات کلسیم می شود که باعث لقی ملات شده و کاهش و افزایش پیاپی رطوبت ، منجر به متلاشی شدن ملات ها و خرابی کار می گردد.

برای جلوگیری از این نوع سفیدک ، باید از مصرف اجر و ماسه و اب نیترات دار پرهیز کرد و جلو نفوذ اب های نیترات  دار به ساختمان را گرفت و از الوده شدن اجزای ساختمان به مواد نیتراتت دار جلوگیری نمود .

ـ شوره سبز : شوره سبز رنگی که گاهی اوقات روی سطوح اجری مشاهده می شود به علت وجود املاح وانادیم در خاک اجر است .

برای علاج سفیدک ، نخست باید با دقت زیاد طوری که دیوار خراشیده نشود از سفیدک نمونه بر داری و جنس ان را شناسایی کرد ، سپس منشا پیدایش سفیدک را که معمولا نشت ابهای زیر زمینی و اب باران است شناسائی و نسبت به جلوگیری از نفوذ اب به کار اجری اقدام نمود و پس از ان سفیدک را از سطوح نما پاک کرد . سفیدک و شوره غالبا به صورت بلورهای الیافی ربز هستند و می توان انها را به اسانی و به وسیله برس سیمی یا جاروی علفی پاک کرد . چنانچه سطوح دیوارها پس از برس زنی باز هم دارای ظاهر خوبی نباشد بهتر است با اب تمیز شستشو داده و برس زنی مجددی انجام و دوباره ان را ابکشی کرد . اگر باز هم ظاهر کار خوب نبود باید ابتدا سطح دیوار را ببا اب کاملا خیس کرد و از محلول 1 به 9 اسید کلریدریک برای تمیز کردن سفیدک کربناتی استفاده کرد و سپس دیوار را ابکشی کرد . پیدایش ناگهانی شوره و سفیدک روی سطوح دیوارها غالبا به دلیل نفوذ رطوبت است .

شوره های سبز رنگ را باید به وسیله برسی که اغشته به محلول هیدروکسید سدیم ببا غلظت 300 گرم در لیتر است پاک کرد . این عمل ، خود سبب ایجاد رسوبات سفید نمکی بر روی دیوار می شود که پس از سه روز می توان ان را با اب شست . همچنین با محلول اسید اتیلن دیامین تترا استیک (EDTA) با غلظت یک قسمت در 10 قسمت اب این لکه ها را می توان زدود ، ولی مصرف اسید کلریدریک برای از بین بردن این قبیل لکه ها نه تنها موثر نیست ، بلکه سبب تثبیت ان شده و رنگ ان را تبدیل به قهوه ای می کند .

مصرف کلرورباریم ( Bacl2) برای جلوگیری از سفیدک های سولفاتی نتیجه ای ندارد زیرا در اثر ترکیب با این قبیل سفیدک ها سولفات باریم غیر محلول ایجاد می شود که از بین بردن ان مشکل است .

اگر علاوه بر سفیدک ، اجرها یا ملات ها یا اندود روی دیوارها دچار خوردگی شده یا ترک برداشته باشد ، ابتدا باید این معایب را برطرف کرد و سپس دیوار را خوب شستشو داد . بنا بر گزارش مرحوم استاد حامی پاشیدن یک تا سه دست قیر محلول ( یک قسمت قیر خالص با درجه نفوذ تا100و سه قسمت نفت سفید ) بر روی دیواری که تمیز و خشک شده و سپس اندود کردن روی ان با ملات ماسه سیمان نتیجه مطلوبی داشته است .

ـ لک شدن اجر : بعضی از اجرها پس از قرار گرفتن در دیوار لک می شوند که بخاطر وجود املاح اهنی است و این مسئله بیشتر هنگامی اتفاق می افتد که اجر در انبار یا در موقع کار شدن از اب اشباع شود .

راه جلوگیری از لک شدن بخصوص اگر این عیب در اجر های مشابه مشاهده شده باشد ، این است که حتی المقدور اجرها را دور از اب و رطوبت نگهداری کنیم و پس از کاز شدن در نما ، حدود 6 تا8 هفته نمای اجری را بند کشی نکنیم و در موقع بند کشی نیز تا حد امکان از تماس اب با سطح نما جلوگیری نماییم . با گذشت زمان احتمال لک برداشتن آجر کاهش می یابد.